Wikileaks on CPIM Kerala Leaders :Released August 26, 2011

Link : http://wikileaks.org/cable/2008/08/08CHENNAI272.html
Released on 26 August 2011.


SUBJECT: WHAT WOULD LENIN DO? KERALA CPM SAYS "SEEK OUT FDI"

REF:  A) MUMBAI 360 B) CHENNAI 251 C) NEW DELHI 2012

¶1.  (SBU) Summary:  Political Counselor and Consulate staff surveyed Kerala's political and economic scene in conversations with political and business leaders, journalists, and academics during an August 11 -12 visit to the South Indian state's capital, Trivandrum (Thiruvananthapuram).  In a major shift, senior leaders from the state's ruling Communist Party of India (Marxist) (CPM) pleaded for assistance in attracting U.S. private sector investment in Kerala.Interlocutors from across the spectrum agreed that the CPM and its allies could lose a substantial portion of the 19 of 20 parliamentary seats they currently hold in upcoming elections.  But the potential for Congress to pick up seats in Kerala may be blunted by successful CPM outreach to Muslim voters.  The CPM is already aggressively courting Muslims by trying to tap into anger at the Congress party over U.S.-India civil nuclear cooperation; Congress worries that a possible U.S. confrontation with Iran will put it further into trouble with this important constituency.  

End summary.

Kerala's CPM follows the West Bengal path
----------

¶2.  (SBU) In separate meetings, three Kerala CPM leaders emphasized
that the once-hostile leftist government is now eager to attract
foreign investment to the state.  CPM State Secretary Pinarayi
Vijayan opened the meeting, which was held in his office underneath
framed pictures of Stalin and Lenin, by telling Political Counselor
that "we need your assistance" in drawing U.S. investment to the
state.  Vijayan, who is a member of the CPM Politburo, added that
"we have no problems with American companies, no hesitations at
all."  He explained the change in the Kerala CPM's position on
investment by saying that "government does not have enough money to
adequately develop the state.  We need money from the private
sector."

¶3.  (SBU) Kerala Finance Minister Thomas Isaac (CPM), echoed the
sentiments expressed by Vijayan, with whom Isaac is close.  Isaac
said "rapid industrialization is desirable but the government budget
is unable to support the required investment."  "We have to tap into
the private sector," he added while noting that "we'll use public
private partnerships" for infrastructure development.  As the
meeting closed, Isaac pulled Consulate Political/Economic officer
aside and requested that we urge U.S. companies to visit him to
discuss investing in Kerala.  Education Minister M.A. Baby (CPM),
also a close associate of Vijayan, agreed that Kerala needs foreign
direct investment (FDI) and made a spirited effort to convince
Political Counselor that Leninist economic principles permit FDI.

¶4.  (SBU) Sources outside of the CPM confirmed the shift in the
Kerala CPM's mindset towards private sector investment.  A
journalist said "change in the Kerala CPM is happening, but Baby and
Isaac have to make the changes through the backdoor; otherwise they
will be called 'neoliberals' or 'Gorbachev-ists' by the hardliners."
 Executives from US Technologies, an American IT company with a
major presence in Trivandrum, told Political Counselor that after
the CPM came to power in 2006 the Chief Minister met first with the
information technology sector to assure them that they would
continue to receive the support of the government.  The executives
added that they have since received "phenomenal support" from the
CPM government.  The 84-year old Chief Minister, V.S.
Achuthandandan, a hard-line ideologue, declined to meet with the
Political Counselor.  He claimed that he was in the middle of a
series of ayurvedic treatments, using the same reasoning to skip out
of a concurrent state-level party conclave that challenged his
policy approach.

Welcoming private investment, with some caveats
----------

¶5.  (SBU) The CPM leaders, however, made clear that their new
interest in FDI has its limits.  Vijayan and Isaac said that the
government would welcome investment in the service sector --
especially information technology, biotechnology, and tourism -- but
the state's commitment to protecting its environment makes it less
amenable to manufacturing.  Isaac said that Kerala will establish
more Special Economic Zones (SEZs), but the state will insist on
unionization in the SEZs.  He added that the state will "act to
protect its traditional farmers."  Education Minister Baby said that
although Kerala welcomes exchanges with U.S. universities the CPM
remains "ideologically opposed" to FDI in higher education.
Responding to Political Counselor's question about the long-running
dispute that has shut down Coca Cola's Kerala bottling plant,
Vijayan argued that the troubles experienced by Coca Cola should not
dissuade other U.S. companies from investing in Kerala.  "The Coca
Cola issue was not about American companies," he said, "but a local
problem, an environmental issue."  Vijayan went on to say that Coca
Cola got caught up when anti-Western New Delhi-based NGOs took up
the case.


CHENNAI 00000272  002 OF 003


Congress will gain seats, but how many?
----------

¶6. (SBU) There was a consensus that the CPM and its partners in
Kerala's Left Democratic Front (LDF) alliance would be hard-pressed
to replicate their 2004 performance when they won 19 of the state's
20 seats in the Lok Sabha (the Lower House of India's Parliament).
Finance Minister Isaac responded to Political Counselor's question
about the CPM's prospects in the upcoming Lok Sabha elections by
saying "we have nowhere to go but down."  Isaac said that recent
infighting within the CPM has upset voters, but "we are getting our
act together" and he expects the CPM to hold onto 12 or 13 of the
seats.  Journalist contacts agreed with Isaac's assessment, saying
Congress and its allies are likely to win 8 seats (leaving the CPM
and its LDF allies with 12 seats).  Congress Opposition Leader Oomen
Chandy and Kerala Congress President Ramesh Chennithala were more
optimistic about their prospects:  both said they expect to win 12-
15 seats.

CPM to use civ-nuke to sway Muslims; all eyes on Iran
----------

¶7.  (SBU) Referring to Kerala's strong anti-American streak,
Opposition Leader Chandy glumly said "we are the victims" of the
United Progressive Alliance's victory in the July 22 trust vote (ref
C).  He said the CPM is already tapping into local anger --
especially among Kerala's substantial Muslim population -- over
Congress's pursuit of U.S.-India civil nuclear cooperation.  The
journalists agreed that the distrust of closer ties with the U.S.
will figure prominently in the upcoming elections:  "Iraq and
Afghanistan are still potent issues in Kerala.  The CPM will use the
vote on the deal to get Muslim support."  Our interlocutors all
raised the subject of U.S. intentions towards Iran and the
possibility of U.S. confrontation with Tehran.  Congress President
Chennithala urged the United States to "find a peaceful way" to
address Iran's nuclear program, adding that U.S. military action
against Iran would further complicate his party's electoral
prospects.

Migration to Gulf States:  Terrorist Finance and Trafficking
----------

¶8.  (U) Academics with the Center for Development Studies (CDS)
described Kerala's history of extensive external migration.  They
explained that 1.8 million Keralites live abroad and another 900,000
in other states in India; the combined figure of 2.7 million
accounts for almost 10% of the state's population.  These 2.7
million Keralite migrants, in turn, support 9 million people left
behind in Kerala (almost one third of the state's population) by
sending back remittances that amount to 20% of the state's GDP.  CDS
scholars said that unmarried women constitute an increasing share of
migration.  A large number of these unmarried female migrants take
"a huge risk" by going to work as domestic laborers.  When Political
Counselor asked whether many of these women are victims of
trafficking in persons, a CDS scholar who focuses on gender issues
said "a small segment" of the population fall victim to trafficking.
 She emphasized that while the vast majority of the female domestic
workers are not trafficked, they still face serious sexual
harassment from their employers.

¶9.  (SBU) Finance Minister Isaac raised the subject of the informal
money transfer system known as "hawala," saying that it is
"impossible" to stop the movement of funds from the Gulf states to
Kerala.  Isaac told Political Counselor that money from the Gulf is
"definitely funding Indian terrorist groups," including the Students
Islamic Movement of India (SIMI) and the group that claimed
responsibility for the recent bombings in Bangalore and Ahmedabad,
the Indian Mujahideen (ref A and B).  Isaac said it is likely that
Keralites help get the money to the Indian terror groups, but that
the funds come from "wealthy Gulf Arabs."  (Note:  In an August 11
presentation on terrorist finance Arabinda Acharya, an academic from
the Rajaratnam School of International Studies in Singapore, said
much the same in a discussion of the use of hawala by Gulf Arabs to
fund Indian terrorist groups.  Acharya said wealthy Gulf Arabs,
especially Saudis, have their Kerala migrant employees send money to
Indian terrorist groups through hawala channels.  Acharya "firmly
believes" that funding for attacks in Bangalore and Hyderabad came
through this method.  End note.)

Comment:  CPM reformists confident;
Civ-Nuke will help left retain seats
----------

¶10.  (SBU) Comment:  The Kerala CPM, which is generally understood
to be more dogmatic than its West Bengal counterpart, is clearly
undergoing a major economic policy shift.  The openness with which
Vijayan, Isaac, and Baby expressed their desire for U.S. investment
to American diplomats was startling and demonstrated confidence that
their reformist faction has the upper hand over the more dogmatic
wing of the Kerala CPM led by Chief Minister Achuthanandan.  By

CHENNAI 00000272  003 OF 003


encouraging private investment, especially overseas and American
investment, Vijayan is leading the Kerala CPM is towards the
pragmatism exemplified by the West Bengal CPM.  The volte-face
reflects a growing concern that the state is being left out of the
Indian growth story, especially when compared to its neighbors, the
shining stars of South India.

¶11.  (SBU) Comment continued:  The Kerala CPM and its allies are in
the difficult position of defending the 19 of 20 parliamentary seats
from Kerala they won in 2004, which is exacerbated by the fissures
within the normally disciplined CPM.  But the peculiar political
geography of Kerala is in the leftists' favor.  The CPM will be able
to tap into the state's long-running anti-Americanism by bludgeoning
its Congress rivals about U.S.-India civil nuclear cooperation.
Moreover, with Muslims making up almost a quarter of the state's
population, the CPM can drum support by playing to this
constituency's anger at U.S. policy in Iraq, Afghanistan, and Iran.
These factors will likely keep the CPM's losses in the range of 7-8
seats rather than the 12-15 that the Congress's leaders dream of
capturing.  End comment.

KAPLAN

ജന്‍‌ലോക്പാല്‍‌ബില്ലും‌ ചില ആശങ്കകളും

പ്രവീണ്‍ വട്ടപ്പറമ്പത്ത് | August 26, 2011

http://syaamam.blogspot.com/2011/08/blog-post.html

സ്വാതന്ത്ര്യസമരനാളുകള്‍ക്കും അടിയന്തരാവസ്ഥക്കും ശേഷം‌ ഭാരതത്തിന്റെ തെരുവോരങ്ങളില്‍‌ വിപ്ലവകാഹളം മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. രാജ്യത്തിന്റെ മുന്നോട്ടുള്ള വളര്‍‌ച്ചയെ പ്രതികൂലമായി ബാധിക്കുന്ന തരത്തിലേക്ക് അഴിമതി സമസ്തമേഖലയിലും പടര്‍ന്നു പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. അഴിമതിയെ ഫലപ്രദമായി പ്രതിരോധിക്കുന്നതില്‍‌‌ നമ്മുടെ രാഷ്ട്രീയപ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍‌ കാണിച്ച ഉദാസീനത ജനങ്ങളെ “ടീം അണ്ണ”യുടെ കീഴില്‍‌ അണിനിരക്കുന്നതിലേക്ക് നയിച്ചു. സ്വതന്ത്രഭാരതത്തില്‍‌ മറ്റെന്നും കാണാത്തവണ്ണം യുവജനങ്ങള്‍‌ ഗാന്ധിയനായ ഒരു വൃദ്ധന്റെ കീഴില്‍‌ അഴിമതിയ്ക്കെതിരെയുള്ള മുദ്രാവാക്യങ്ങളുമായി തെരുവിലിറങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

എന്നാല്‍‌ ഇവിടെ അണ്ണാഹസാരെയും കൂട്ടരും‌ അഴിമതിക്കെതിരെ മുന്നില്‍ വച്ചിരിക്കുന്ന ജന്‍‌ ലോക്പാല്‍ ബില്ലെന്ന ഒറ്റമൂലിയെക്കുറിച്ച് ഇതിലെത്രപേര്‍‌ ബോധവാന്മാരാണു എന്ന് മനസ്സിലാക്കുമ്പോഴാണു ഈ ഒരു മൂവ്മെന്റ് അതിന്റെ അന്ത:സത്ത ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന ഒന്നാണോ എന്ന് സംശയം ജനിപ്പിക്കുന്നത്. അഴിമതിക്കെതിരെ ഉണര്‍ന്നെണീക്കുന്ന യുവജനതയെ, അണ്ണാ ഈസ് ഇന്ത്യ, ഇന്ത്യ ഈസ് അണ്ണ എന്ന മുദ്രാവാക്യത്തിനു പിന്നില്‍ തളച്ചിട്ട്, അപ്രായോഗികമായതും അപകടകരവുമായ അരാഷ്ട്രീയവാദത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നരീതിയിലേക്ക് ഇതിനു എവിടെയൊക്കെയോ ചുവട് പിഴച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.  അണ്ണാഹസാരെയുടെ ഉദ്ദേശശുദ്ധിയെപ്പറ്റിയല്ല ആശങ്കകള്‍‌, മറിച്ച്, ജനസംഖ്യയില്‍ രണ്ടാമത് നില്‍ക്കുന്ന രാജ്യത്തിന്റെ ജനാധിപത്യത്തെ പൂര്‍ണ്ണമായും ഹൈജാക്ക് ചെയ്ത് ഒരു സ്വേച്ഛാധിപത്യസമാന്തരവ്യവസ്ഥിതി ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കുന്നതിലേക്ക് കാര്യങ്ങള്‍ കൊണ്ട് ചെന്നെത്തിക്കുവാനുള്ള സാധ്യതകള്‍‌ ജന്‍‌ലോക്പാല്‍ ബില്‍ അവശേഷിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് എന്നത് കൊണ്ടാണു.

രാജ്യം മുഴുവന്‍‌ ഇളക്കം സൃഷ്ടിച്ച ഒരു ബില്‍‌ മുന്നോട്ട് വക്കുന്നതില്‍‌ ടീം അണ്ണ കാണിച്ച ലാഘവത്വം‌ അതിന്റെ മുന്‍‌കാല വേര്‍ഷനുകള്‍‌ തയ്യാറാക്കിയതില്‍ നിന്നു വ്യക്തമാണു. വേര്‍ഷന്‍‌ 1.8  (ഇവിടെ ഡൌണ്‍‌ലോഡ് ചെയ്യാം‌) ല്‍‌ ലോക്പാല്‍‌ സെലക്ഷന്‍‌ കമ്മിറ്റിയിലേക്ക് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടാന്‍‌ യോഗ്യത‌യായി വിശേഷിപ്പിക്കുന്നതില്‍ രണ്ടെണ്ണം ശ്രദ്ധിക്കുക.

d. All Nobel Laureates of Indian Origin (ഫോട്ടോണിക്സിലെ ഒരു പേപ്പറിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍‌, അല്ലെങ്കില്‍ കണ്ടുപിടുത്തത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍‌ നോബല്‍ സമ്മാനാര്‍ഹനായ ഒരുവനു ഭരണസംവിധാനത്തെപ്പറ്റിയോ അഴിമതിയെപ്പറ്റിയോ ജ്ഞാനമുണ്ടാവണമെന്നില്ലല്ലോ!!!)

f. Last two Magsaysay Award winners of Indian origin (ഫിലിപ്പീന്‍സ് ഗവര്‍മെന്റിന്റെ മേല്‍നോട്ടത്തിലുള്ള ഒരു അവാര്‍ഡ് ഭാരതത്തിലെ മുഴുവന്‍‌ ഇന്‍‌സ്റ്റിറ്റ്യൂഷനുകളും നിയന്ത്രണത്തിലാക്കുന്ന ഒരു ബഞ്ചിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതിനുള്ള യോഗ്യതയായി മാറുന്നു!!)

അബദ്ധജഡിലമായ, മേല്‍‌പറഞ്ഞ പലനിര്‍ദ്ദേശങ്ങളും നിറഞ്ഞ മുന്‍‌ വേര്‍‌ഷനുകള്‍‌ മാറ്റി ഇറക്കിയ പുതിയ വേര്‍ഷന്‍‌ ഇവിടെ ഡൌണ്‍‌ലോഡ്ചെയ്യാം‌. ഇതില്‍ തന്നെയുള്ള ചില പോയിന്റുകള്‍‌ നമുക്ക് പരിശോധിക്കാം

1. Chapter XII - 24 Wherever Lokpal directs imposition of financial penalty on any officer under this Act to be deducted from his salary, it shall be the duty of the Drawing and Disbursing Officer of that Department to implement such order, failing which the said Drawing and Disbursing Officer shall make himself liable for similar penalty

ലോക്പാല്‍‌ ബഞ്ച് പെനാള്‍ട്ടി വിധിച്ച ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ ശമ്പളത്തില്‍ നിന്നു അത് പിടിച്ചെടുക്കേണ്ടത് സാലറി ഡിസ്പേഴ്സ്മെന്റ് ഓഫീസറുടെ കടമയാണു. അത് ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കാത്തപക്ഷം‌ ആ പെനാള്‍ട്ടിക്ക് സാലറി ഡിസ്പേഴ്സ്മെന്റ് ഓഫീസര്‍ ബാധ്യതക്കാരനാണു. 

ഒരു പി.ഡബ്ല്യു.ഡി ഉദ്യോഗസ്ഥന്‍‌ ഒരു വലിയ  അഴിമതി നടത്തി 40 ലക്ഷത്തിന്റെ പെനാള്‍ട്ടി കിട്ടി എന്നു കരുതുക. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശമ്പളമനുസരിച്ച് ഇതു തിരിച്ച് പിടിക്കാനുള്ള വകയുമില്ല. ആ നാല്‍‌പ്പത് ലക്ഷത്തിന്റെ  ഉത്തരാവാദിത്വം സാലറി ഡിസ്പേഴ്സ്മെന്റ് ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ തലയിലാവും‌. !!!!!!

2. Chapter XIV - 3 Lokpal shall not need any administrative or financial sanction from any government agency to incur expenditure. 

ലോക്പാല്‍‌ ബഞ്ചിന്റെ യാതൊരുവിധത്തിലുള്ള സാമ്പത്തിക ഇടപാടുകള്‍ക്കും യാതൊരുവിധത്തിലുള്ള അനുമതി ആവശ്യമില്ല. അതായത് ലോക്പാല്‍ ബഞ്ചിന്റെ ആവശ്യങ്ങള്‍ക്കനുസരിച്ച് ഭാരതത്തിന്റെ ഖജനാവില്‍ നിന്ന് യാതൊരു നിബന്ധനകളുടേയോ അനുമതിയുടേയോ ആവശ്യമില്ലാതെ പണം നല്‍‌കുക!!!

 3. Chapter V-12 Any orders passed by any bench of the Lokpal or any officer of the Lokpal shall be subject to the writ jurisdiction of the High Court under Article 226 of the Constitution of India. Ordinarily, High Courts shall not stay the order. However, if it does, it will have to decide the case within two months, else the stay would be deemed to have been vacated after two months and no further stay in that case could be granted.

ലോക്പാല്‍‌ ബഞ്ചിന്റെ നടപടികളെ പ്രതിക്ക് ഹൈക്കോടതിയില്‍ ചോദ്യം ചെയ്യാം‌. എന്നാല്‍ സാധാരണഗതിയില്‍‌ ഹൈക്കോടതി ലോക്പാല്‍‌ വിധിയെ സ്റ്റേചെയ്യരുത് എന്ന വിചിത്രമായ ഒരു നിര്‍ദ്ദേശവും ജന്‍‌ലോക്പാല്‍ ബില്‍ മുന്നോട്ട് വക്കുന്നു. മാത്രവുമല്ല, തീരുമാനമെടുക്കാന്‍‌ വെറും രണ്ട് മാസത്തെ സമയമാണു ഹൈക്കോടതിക്ക് നല്‍കുക, അതിനുശേഷം യാതൊരുവിധത്തിലുള്ള സ്റ്റേയും അനുവദിക്കുകയില്ല. 

നമ്മുടെ ഹൈക്കോടതികളില്‍ കേവലം രണ്ട് മാസം കൊണ്ട് ഇനി വരാന്‍ പോകുന്ന ലക്ഷക്കണക്കിനു ലോക്പാല്‍ അപ്പീലുകള്‍ തീര്‍പ്പാക്കപ്പെടും എന്ന് നിര്‍ദ്ദേശിക്കുന്നതിന്റെ പ്രായോഗികവശത്തെക്കുറിച്ച് ഒന്ന് ആലോചിച്ച് നോക്കുക. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ ലോക്പാല്‍ ബഞ്ചിന്റെ വിധി അന്തിമമായിരിക്കും!!

4. Page 5 - The accountability of the Lokpal itself would be to the Supreme Court, which would have the authority to enquire into and order the removal of members of the Lokpal. 

 ലോക്പാല്‍ ബഞ്ചില്‍‌ അധികാരം സുപ്രീം‌കോടതിക്ക് മാത്രമായിരിക്കും‌. ഭാരതത്തിലെ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട എല്ലാ പാര്‍‌ലമെന്റ് അംഗങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ച് പ്രമേയം പാസാക്കിയാല്‍ പോലും ഒരു അംഗത്തിനെതിരെപോലും നടപടിയെടുക്കുവാന്‍ സാധിക്കില്ല. അതിലും രസകരം‌ ഈ അധികാരമുള്ള സുപ്രീംകോടതി ലോക്പാല്‍ ബഞ്ചിന്റെ അധികാരത്തിനു കീഴിലാണു എന്നതാണു.

5. Chapter XVIII - 31- 1 No  government  official shall be eligible to take up jobs, assignments, consultancies, etc. with any person, company, or organisation that he had dealt with in his official capacity.

ഒരു ഗവണ്മെന്റ് ഉദ്യോഗസ്ഥന്‍ റിട്ടയര്‍മെന്റിനു ശേഷം‌ അദ്ദേഹം ജോലിചെയ്തിരുന്ന ഏരിയയുമായി ബന്ധമുള്ള ജോലിയില്‍ ഏര്‍‌പ്പെടാന്‍ പറ്റില്ല. സെയില്‍‌സ് ടാക്സ് ഉദ്യോഗസ്ഥനായിരുന്നയാളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അദ്ദേഹം സ്വാഭാവികമായും ജോലിയിലേര്‍പ്പെടുക സെയില്‍‌ടാക്സ് കണ്‍‌സള്‍ട്ടിങ്ങോ മറ്റുമായിരിക്കുമല്ലോ. 

6   Chapter I -e-1 Act of corruption  which would also include any offence committed by an elected member of a house of legislature even in respect of his speech or vote inside the house.

പാര്‍ലമെന്റിനകത്തുള്ള പ്രസംഗം പോലും‌ ലോക്പാല്‍‌ബെഞ്ചിന്റെ അധികാരപരിധിയില്‍ വരും!! ഇത് സ്പീക്കറുടെ പ്രസക്തിയെത്തന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു

7. Chapter 1 -3 Notwithstanding anything in any other Act or Law the provisions of this Act shall prevail and to the extent that the provisions of this Act are repugnant to any other provision in any other Act or law, the provisions in other Acts or laws shall stand amended to the extent of such repugnancy.

ഭാരതത്തിന്റെ ഭരണഘടനയിലെ ഏതെങ്കിലും‌ റൂള്‍‌ ലോക്പാല്‍ ബില്ലിലെ ക്ലോസുമായി ബന്ധം വരുകയാണെങ്കില്‍‌ ലോക്പാല്‍ ബില്ലിനനുസരിച്ച് ആ നിയമം‌ ഭേദഗതി ചെയ്യപ്പെടും‌.

8. Chapter iii -7-2  Any officer under the Lokpal while exercising any powers under the Act shall have the powers of a civil court trying a suit under the Code of Civil Procedure

ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥനില്‍‌ കോടതിയുടെ അപാരമായ അധികാരങ്ങള്‍ കേന്ദ്രീകരിക്കുക വഴിയുണ്ടാകാവുന്ന അപകടങ്ങളെക്കുറിച്ച് ബോധവാന്മാരായേ മതിയാവൂ. 

9. Chapter XIII -9 The Lokpal after hearing the Grievance Redressal Officer would impose suitable penalty not exceeding Rs. 500/- for each day’s delay but not exceeding Rs. 50,000/- to be recovered from the salaries of the Grievance Redressal Officer

പരാതികള്‍‌ കിട്ടിയതിനു ശേഷം നിശ്ചിത തീയതിക്ക് ശേഷം നടപടി വൈകുന്നുവെങ്കില്‍‌ വൈകുന്ന ഓരോ ദിവസത്തിനു 500 രൂപനിരക്കില്‍ ഗ്രീവന്‍സ് റിഡ്രസല്‍‌ ഓഫീസറുടെ ശമ്പളത്തില്‍ നിന്ന് ഈടാക്കുന്നതാണു.  മിക്കവാറും ഈ പൊസിഷനിലേക്ക് ആളെക്കിട്ടാത്ത അവസ്ഥയായിരിക്കും !! പരിഹാസമല്ല, പ്രായോഗികവശത്തെക്കുറിച്ച് സൂചിപ്പിച്ചു എന്നു മാത്രം‌

10.   Chapter III 7 -2 -a summoning and enforcing the attendance of any person from any part of India and examining him on oath;

ലോക്പാലിന്റെ ഏഴംഗ സംഘത്തിനു പ്രധാനമന്ത്രി മുതലിങ്ങോട്ടുള്ള ഏതൊരാള്‍ക്കെതിരെയും അന്വേഷണം നടത്താനും നടപടിയെടുക്കാനും‌ സാധിക്കും‌. നടപടിക്രമങ്ങളൊരുപാടുണ്ടെങ്കിലും‌ അപരാധികള്‍‌ക്ക് ശിക്ഷ ലഭിക്കാതിരിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും‌ നമ്മുടെ ജുഡീഷ്യല്‍‌ സിസ്റ്റത്തില്‍‌ നിരപരാധികള്‍ക്ക് അവരുടെ നിരപരാധിത്വം തെളിയിക്കുവാന്‍ ഒട്ടനേകം മാര്‍ഗങ്ങളുണ്ട് എന്നത് മറക്കരുത്.

ജന്‍‌ലോക്പാല്‍ ബില്‍ ചര്‍ച്ചകള്‍ക്കും ആവശ്യമായ ഭേദഗതികള്‍ക്കും‌ വിധേയമാക്കാതെ പാസാക്കിയെടുക്കാനുള്ള ഉപാധിയായി അഴിമതിക്കെതിരെ നാടെങ്ങുമുയര്‍ന്നുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്ന ജനരോഷത്തെ മാറ്റിയെടുത്തുകൂടാ. വിപ്ലവങ്ങള്‍‌ രൂപപ്പെടുന്നത് പ്രക്ഷുബ്ധമായ മനസ്സുകളിലാണു. ആ മനസ്സുകളെ‌ മാറ്റത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള സമരപാതയിയിലേക്ക് നയിക്കുന്നതില്‍‌ ഇതുവരെ അണ്ണാഹസാ‍രെ എന്ന ഗാന്ധിയനുയര്‍ത്തിയ സത്യാഗ്രഹപാതക്ക് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇനി രാഷ്ട്രീയപ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍‌ കക്ഷിഭേദമന്യേ ഒരു  ആത്മവിശകലനത്തിനു തയ്യാറാവുകയും‌, ഈ ഉണര്‍വിനെ ഏറ്റെടുത്തുകൊണ്ട് ഒരു നവഭാരതം കെട്ടിപ്പടുക്കാനുള്ള യജ്ഞത്തിനൊരുങ്ങുകയും ചെയ്യാന്‍‌ തയ്യാറാവുന്നിടത്തേ ഈ മുന്നേറ്റം അതിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥപാതയിലേക്ക് എത്തിച്ചേര്‍ന്നു എന്നു പറയാനൊക്കൂ.

The suburb that changed the world

Jaron Lanier

New Statesman | 18 August 2011

Link: http://www.newstatesman.com/scitech/2011/08/silicon-valley-computer

In Sofia Coppola's 2006 film of the life of Marie Antoinette, there is a scene where an entourage of palace jeunes filles sweeps through a ball at which the set and costumes are period, but the music and manners are straight out of a modern dance club. The proposition seems to be that an elite few were able to put a toe into the future to experience what is ordinary today.

Something like that went on in the Silicon Valley I knew in the 1980s. The debates and dilemmas that occupy a generation today appeared in miniature before there was an internet. We took our anticipation of the internet deadly seriously, to the point where it seemed already real. Thus I have experienced the internet age twice.

Experiencing the internet in reality is different - and even bizarre, because although it seemed reasonable to expect the thing to come about, it is still uncanny that the reasoning was right. It feels as though we got away with something we shouldn't have done.

The internet arrived from two directions, one top-down and the other bottom-up. Initially computers and computer networking were both developed in military and government labs. The way you experienced computation from the 1960s often reflected this point of origin, with early computer companies such as IBM exuding a grey, regimented stoniness in order to appear seductive to their patrons.

In the 1970s, a small market emerged for hobbyist computers. You could build your own little box with blinking lights that you could program by flipping lines of switches on the front panel. That's all you could do at first, but oh, the ecstasy to be able to touch your own computer, if you had an inkling of where it all could lead.

A culture grew up around these hobbyist machines centred in Silicon Valley, and spawned the personal computer market - with Microsoft launching in 1975 and Apple in 1976. The centre of gravity split: the stony grey opposite delirious hippies and faux revolutionaries.

The turbulent confluence between top-down and bottom-up continues to this day. Internet start-ups sprout like garage bands. Most die, but a few explode into national-scale empires, as in the case of Facebook. Dreary top-down institutions such as wireless carriers maintain their lofty entitlements, though occasionally they drain away, like the old music business. I used to be partisan, favouring the bottom-up approach, but now I appreciate the balance of tides, because all kinds of power should be checked.

My first encounter with Silicon Valley was at the end of my teens, which was also the end of the 1970s. The world seemed carved into zones according to the degree of magic available. The highest magic was found in nexuses of hippie exuberance such as the beach town of Santa Cruz, California, where pearlescent rainbows covered everything and even the most mediocre musicians could effortlessly invent melodies superior to almost anything heard since. Young, creative people with any sense of ambition tended to be drawn to these places like weight to gravity, but by the time I arrived the magic was receding.

The overwhelming explanation we held of our time and place was that we had been born too late to experience the one true orgasm of meaning, the 1960s. Young people who felt jilted by life because of a slight error in timing found solace in a twisted calculus of punk humour. An alternative to the Santa Cruz-type El Dorados of bohemia were the zones of brazen, barren reality: remote and violent desert towns, impoverished villages in Mexico, or tenements in New York City.

The most deficient places - condemned by hippies and punks alike - were the suburbs, the places of the conventional parent: an artificial world ruled by Disney and McDonald's.

I did not arrive at this suspect ontology naturally, having grown up in a way that was both gritty and bohemian. My father and I couldn't afford a home at one point, when I was 11, so we lived in tents on cheap land while building a crazed, geometric, spaceship-like house in a rough corner of southern New Mexico. I adapted to the flight from the suburbs because this seemed the ticket into the social world of my peers in that era. I well remember how my heart sank when I later realised that eco­nomic circumstances left me no choice but to force my old jalopy over the mountain pass that insulated dewy, arousing Santa Cruz from soul-killing, blandifying Silicon Valley, which was situated in, of all places, a suburb.

The mountain ridge that separates Silicon Valley and the town of Palo Alto from the ocean keeps out the famed fog of northern California in the summer. This has always made it an elite getaway from San Francisco, but to me Silicon Valley's light looked incomplete and made me feel remote and depressed - so close to the ocean, but without its full light.

I despaired at the time that I had failed to earn enough to be able to remain at the fulcrum of hippie truth, but I was to learn, slowly, that I was moving from one narcissistic category war to another. Instead of hippies v suburbs, I enlisted in the turf war between nerds and - well, the opposite doesn't have a name. A sort of muggle: the fool who doesn't realise that he lives in a cocoon and serves only as a battery to power the action; a person who fails to understand that the world is an information system, and that life is programming.

Having moved from one kind of nonsense to another eventually helped me learn to be sceptical of both.

Palo Alto was nicknamed "Shallow Alto" by the hippie hackers, who felt that living there was a sell-out, a sign of failure. And yet, one by one, we gave in and entered an alternate, infinitely better-funded elite club. The place was much more than a suburb, naturally. A little more than a century earlier, there had been a Native American culture there, but it was murdered and erased, so little more can be said. Layers of mutually indifferent histories were then overlaid on to this, awaiting the final washout by Silicon Valley culture.

A trace of the Spanish colonial period remained in the odd old adobe mansion; evidence of black immigration from earlier in the 20th century lay in the shocking, violent twin to Palo Alto, East Palo Alto; fruit orchards swept to the horizon in some directions and utilitarian grids of simple wooden buildings testified to the well-ordered conception of railroad towns and military bases.

But the hackers would take over. What a strange society nerds make. In 1996 Oliver Sacks published a book called The Island of the Colour-blind, about a place where so many people cannot see colour that it becomes the norm. In the same way, the society of computer nerds is nerdy not in comparison to a centre, but as a centre. Our nerdy world, which from an outsider's perspective might seem slightly askew, even tilted a touch into Asperger's syndrome, was and is our centre. The rest of the world seemed hysterical, irrational and confused by the surface aesthetics of things, somehow failing to grasp the numerical, causal, core truth underpinning events and the problem-solving purpose of reality.

I kept my concerns about the light of Palo Alto to myself and "passed", which was, happily, not hard for me. Certain kinds of math and programming come on strongest when you're young, and I could program the hell out of a computer in those days. Then and now, technical credibility is the ultimate membership card in Silicon Valley, and it is one of the reasons I still love the place. The billionaire company starters - and I won't name names because it's all of them - still get a little insecure and feel a need to preen when they're around top hackers.

The overlap between the late stages of hippie bohemia and the early incarnations of Silicon Valley was often endearing. There was a sense of justice in the way that males who had been at the bottom of the social ladder in high school were on track to run the world. Greasy cottages with futons on the floor, with dustings of pot and cookie crumbles rubbed into cheap oriental rugs, a carnage of forgotten dirty clothes in the corner, empty refrigerators and tangles of thick grey cables leading to the huge computer monitors and the hot metal cabinets where the silicon chips crunched. Asymmetrical, patchy beards, shirts part tucked, prescriptions for glasses powerful enough to find life on a distant planet. This was the new model of hippie nerd, supplanting the ascetic fellow with the pocket protector.

There were precious few girl nerds at the time. There was one who programmed a hit arcade game called Centipede for the first video game company, Atari, and a few others. There were, however, extraordinary female figures who served as the impresarios of social networking before there was an internet. It still seems wrong to name them, because it isn't clear if I would be talking about their private lives or their public contributions: I don't know how to draw a line.

These irresistible creatures would sometimes date alpha nerds, but mostly brought the act of socialising into a society where it probably would not have occurred otherwise. A handful of them had an extraordinary, often unpaid degree of influence over what research was done, which companies came to be, who worked at them and what products were developed.

That they are usually undescribed in histories of Silicon Valley is just another instance of what a fiction history can be. The advent of social networking software and oceans of digital memories of bits exchanged between people has only shifted the type of fiction we accept, not the degree of infidelity.

In retrospect, I cringe to think how naive and messianic the tech scene became amid all the post-1960s idealism. The two poles of San Francisco Bay Area 1960s culture - psychedelic hippies and leftist revolutionaries - became the poles of early computer culture.

In 1974, the philosopher Ted Nelson, the first person to propose and describe the programming of something like the web, published a large-format book composed of montages of nearly indecipherable small-print snippets flung in all directions, called Computer Lib/Dream Machines. If you turned the book one way, it was what Che Guevara would have been reading in the jungle if he had been a computer nerd. Flip it upside down, and you had a hippie-wow book with visions of crazy, far-out computation.

In fact, the very first description of the internet in any detail was probably E M Forster's The Machine Stops from 1909, decades before computers existed: "People never touched one another. The custom had become obsolete, owing to the Machine." It might still be the most accurate description. How Forster did it remains a mystery. Later, in the 1940s, the engineer Vannevar Bush wrote "As We May Think", an essay imagining a utilitarian experience with a computer and internet of the future. Bush's essay is often cited as a point of origin, and he even delved a little into how it might work, using such pre-digital components as microfilm.

But Ted Nelson was the first person, to my knowledge, to describe how you could implement new kinds of media in digital form, share them and collaborate. Ted was working so early - from 1960 onwards - that he couldn't invoke basic notions such as storing images, and not just text, because computer graphics had not been described yet. (The computer scientist Ivan Sutherland saw to that shortly.)

Ted was a talker, a character, a Kerouac. He was more writer than hacker, and didn't always fit into the nerd milieu. Thin, lanky, with a sharp chin and always a smile, he looked good. He came from Hollywood parents and was determined to be an outsider because, in the ethics of the times, only the outsiders were "where it's at". He succeeded tragically, in that he is not as well known as he ought to be, and it's a great shame he was not better able to influence digital architecture directly. He lives today on a houseboat in Sausalito, California, one of the other luminous, numinous nodes of Bay Area geo-mythology.

The hippest thing in the late 1970s and early 1980s was to form a commune, or even a cult. I remember one around the Haight-Ashbury neighbourhood of San Francisco which fashioned itself as the Free Print Shop. Members printed lovely posters for "movement" events in the spectral, inebriated, neo-Victorian visual style of the time. (How strange it was to hear someone recommended as "part of the movement". This honorary title meant nothing beyond aesthetic sympathy, but there was an infantile gravity to the word "movement", as though our conspiracies were consequential. They never were, except when computers were involved, in which case they were more consequential than almost any others in history.)

The Free Print Shop made money doing odd jobs, it included women and it enacted a formal process for members to request sex with one another through intermediaries. This was the sort of thing that seemed the way of the future and beckoned to computer nerds: an algorithm leading reliably to sex! I remember how reverently dignitaries from the Free Print Shop were welcomed at a meeting of the Homebrew Club at Stanford and other such venues where computer hobbyists shared their creations.

Ted had a band of followers or collaborators; it would have been uncool to specify what they were. They sometimes lived in a house here or there, or vagabonded about. They broke up and reconciled repeatedly, and were perpetually on the verge of presenting the ultimate software project, Xanadu, in some formulation that would have been remembered as the first implementation of the internet. Xanadu was a manifesto that never quite manifested.

If my tone has not been consistently reverent, please know that I am not cynical when it comes to my praise of Ted Nelson's ideas. As the first person on the scene, he benefited from an uncluttered view. Our huge collective task in finding the best future for the internet will probably turn out to be like finding our way back to where Ted was at the start.

In his conception, each person would be a free agent in a universal online market. Instead of separate stores of the kind run by Apple or Amazon, there would be one universal store, and everyone would be a first-class citizen, both buyer and seller. You wouldn't have to keep separate passwords or accounts for different online stores. That's a pain, and it guarantees that there can't be too many stores, thereby re-creating the kind of centralisation that shouldn't be inherited from physical reality.

This is an example of how thinking in terms of a network can strain intuition. It might seem as though having only one store would reduce diversity, yet it would increase it. When culture is privatised, as has happened recently online, you end up with a few giant players - the Googles and Amazons. It's better to put up with the rancour and pain of a single community, of some form of democracy, than to live in a world overseen by a few forces you hope will be benevolent. The stress of accommodation opens cracks from which brilliance emerges.

Ah, there it is - my idealism, still in your face after all these years. Silicon Valley remains idealistic, if sometimes narcissistic. We refer to uprisings in the Middle East as "Facebook revolutions" as if it's all about us. And yet, look. We code and scheme through the night, and then genuinely change the whole world within a few short years, over and over again. What other bunch of oddballs can say that?

Much has changed. Silicon Valley now belongs to the world. In a typical nerd cabal you will find recently arrived Indians, Chinese, Brits, Israelis and Russians. What is strangest in the recent waves of young arrivals in Silicon Valley is that they tend no longer to be downtrodden geniuses rejected in the playing of social status games, but sterling alpha males. Legions of perfect specimens seem to have grown up in manicured childhoods, nothing scrappy about them. When children started to be raised perfectly in the 1990s, chauffeured from one play date to the next, I wondered what world they would want as adults. Socialism? Facebook and similar designs seem to me continuations of the artificial order we gave children during the boom years.

Now we are entering a period of diminishing middle classes and economic dimming. What will Silicon make of this? Poorly conceived computer networks played central roles in many of our more recent troubles, particularly the 2008 financial crisis. Such tactics as high-frequency trading just pluck money out of the system using pure computation and without giving anything back.

Can we adjust the world, make it happier, merely by reprogramming computers? Perhaps. We continue to twiddle with human patterns from our weird suburb. Maybe, if we are able to echo the ancient idealism of those early days, we will do some good as the software grows.

Capitalism's crisis

by Prabhat Patnaik 

The Hindu FRONTLINE | Volume 28 - Issue 18: Aug. 27-Sep. 09, 2011

Link : http://www.frontline.in/stories/20110909281802500.htm

THE present crisis of the advanced capitalist world differs from any preceding crisis; it represents a climacteric for capitalism, a major turning point in its entire history. For the first time in its history not only does capitalism not have any means of deliberately getting out of the crisis and initiating a new boom, but no such possible means are even visible on the horizon.

Laissez-faire capitalism in any case does not have any internal mechanism that would automatically end a crisis and start a new boom. The level of output and employment in such an economy depends upon the “state of confidence” of the capitalists. When their “state of confidence” is low, they refrain from undertaking investment expenditure, which keeps employment and output in investment goods production low; this, in turn, keeps down the demand for consumption goods, and hence the employment and output in the consumption goods sector. Thus the total employment and output in the economy is governed by the “state of confidence” of the capitalists, and a crisis is characterised by a particularly low “state of confidence”. In a laissez- faire capitalist economy caught in such a crisis, no internal mechanism exists for suddenly turning around the “state of confidence”, and hence for ending the crisis and starting a new boom.

Some would argue, against this, that new innovations are forever forthcoming, crisis or no crisis; and as new innovations become available, the prospects of profit-making, by introducing such new innovations before one's rivals have done so, improve. This leads to a revival of investment, and hence of employment and output, even in a laissez-faire capitalist economy caught in a crisis. This argument, however, is untenable: the sheer availability of innovations does not lead to their introduction into the production process, and hence to larger investment, if the capitalists' “state of confidence” is low, which it is in a crisis. Several innovations, for instance, appeared in the inter-War years, but far from overcoming the Great Depression, they did not get introduced because of it. Hence the proposition that a laissez-faire capitalist economy lacks any internal mechanism for overcoming crises remains valid.

Historically, the fact that capitalism has overcome crises, and that too fairly quickly, is because it has not been laissez-faire capitalism of the textbook kind. It has had access to external props which it has used to overcome crises. In the entire period before the First World War, the colonial system provided such an external prop. Colonial markets such as India were available “on tap”; British goods could be sold in the Indian market at the expense of local products (while Britain's own market was open to European goods) and the surplus extracted from India, that is, the excess of what was taken from India over what it absorbed, went to the temperate regions to which Europeans were migrating, to constitute Britain's overseas investment. By the First World War, however, the capacity of the colonial system to provide such an external prop had got substantially exhausted.

In the post-Second World War period, state intervention in “demand management”, which had been suggested by John Maynard Keynes, constituted the new external prop which quickly overcame incipient crises. In fact, the reason why the Great Depression of the inter-War period was so protracted and painful is that capitalism in that period was between external props and, for that very reason, without an external prop.

What is true of the present crisis that makes it comparable to the Great Depression is that capitalism now is once again without any external prop; where it differs from the Great Depression is that there are no obvious external props on the horizon. State intervention in demand management, which had been undermined outside the United States earlier, has now been finally buried in the U.S. itself, with Barack Obama's agreement with the Republicans to cut the fiscal deficit, and the downgrading of U.S. public debt by the credit-rating agency Standard & Poor's (S&P) because even this agreement is considered insufficient. While state intervention is being buried, there is nothing to take its place.

The introduction of state intervention in demand management itself had not been easy. In 1929, Keynes had advocated, through Lloyd George, the leader of the Liberal Party to which he belonged, a system of public works financed by fiscal deficit to take care of the unemployed, whose numbers then were just about half of what they were to become in the trough of the Depression. But the British Treasury, under the influence of the City, the seat of British finance capital, turned down the proposal on the grounds that any violation of the doctrine of “sound finance”, which held that governments should balance their budgets (these days the doctrine, enshrined usually in “fiscal responsibility” legislation, allows a small fiscal deficit relative to gross domestic product, or GDP), was unproductive. Keynes himself saw the doctrine of “sound finance” as just bad economics; but underlying this bad economics was class interest.

‘The humbug of finance'

Any system that would require state intervention to rectify its functioning admits ipso facto to being internally flawed. A recognition of the need for such intervention undermines the social legitimacy of the capitalists: if the state can ensure full employment which cannot be reached otherwise (contrary to what orthodox economic theory taught), then the state can run enterprises as well; the necessity of a class of capitalists then disappears, and their “state of confidence” ceases to matter. Among capitalists, the segment that deals with finance and hence is substantially engaged in speculative activities feels particularly vulnerable to any undermining of the social legitimacy of the capitalists since it constitutes what Keynes called the class of “functionless investors”. Finance capital, therefore, is particularly opposed to state intervention even when no additional taxes on capitalists are involved, that is, even when such intervention, in the forms of larger state expenditure to stimulate demand, is financed by a fiscal deficit. The doctrine of “sound finance” which expresses this opposition has been aptly called by Joan Robinson “the humbug of finance”.

Finance capital's opposition to larger state expenditure disappears, however, if the threat to its hegemony arising from loss of social legitimacy becomes irrelevant. This happens under fascism, where it has direct control over the state and no possibility exists, as Kalecki put it, of a “next government”. This explains why the first countries where larger state expenditure occurred for building up the military apparatus and which therefore climbed out of the Great Depression were military-fascist Japan and Nazi Germany.
 

Among the “liberal” capitalist countries, the U.S. under Roosevelt did introduce the New Deal for stimulating the economy through state expenditure, but the moment there was some recovery, pressure from finance capital made Roosevelt cut back on the fiscal deficit, plunging the economy into a second recession in 1937 from which it recovered, like other “liberal” capitalist economies, only when war preparations began against the fascist threat. It was only after the War, from which the working class had emerged politically stronger (an indicator of this in the advanced countries was the rise of Social Democracy) that state intervention in demand management became established; and even then, taking these countries together, the most significant component of aggregate state expenditure was military expenditure in the U.S., to which corporate and financial interests are much less opposed.

The process of centralisation of capital, leading to the present situation of synchronous global movements of finance, and the formation on this basis of what has been called “international finance capital” undermined even this regime of state intervention. Since the states in question were nation-states, while the finance capital in question was international, the former lacked the capacity to withstand pressures from the latter. Policies pursued by the nation-state, which went against the caprices of finance, ran the risk of financial outflows from the economy, precipitating liquidity crises. States therefore took pains to appease finance, and one manifestation of this was the return to “sound finance”, which negated the ability of the state to stimulate demand in the face of incipient crises.

U.S.' stimulus package

There was one exception to this, the U.S. Its currency being considered “as good as gold” by the world's wealth-holders (despite its de jure delinking from gold with the collapse of the Bretton Woods system), and also being the medium in which much of the world's wealth is actually held, any significant and sustained capital flight from the U.S. was unthinkable, which therefore gave its state a degree of freedom in running fiscal deficits not enjoyed by any other capitalist state. Whether it exercised that freedom or not, it had it: finance might politically influence U.S. policymaking to keep the deficit restricted, but it could not browbeat the U.S. state into doing so. Not surprisingly, after the 2008 crisis, the U.S. provided a stimulus package, which, though exceedingly modest relative to requirements, was nonetheless the most significant among advanced capitalist countries.

Even this stimulus, however, is now being withdrawn, which brings to a final conclusion the era of state intervention in demand management, by ending it even in the one economy that enjoyed some leeway in this regard. The pressure of finance capital, operating through both the major parties in the U.S., has produced an agreement between Obama and the Republicans which seeks to cut down this deficit by $1 trillion through the government's own measures and by a further $1.2 trillion on the basis of the recommendations of a bipartisan committee of Congress. Much of these cuts are likely to be effected at the expense of the poor, since Obama has promised to continue with the Bush-era tax cuts for the rich (which together with the big “bail-out” packages for finance after the 2008 crisis are responsible for the build-up in government debt that finance, ironically, is so vociferously objecting to). Notwithstanding this agreement, however, S&P has downgraded U.S. government debt, since it considers the agreement, and U.S. fiscal policy in general, to be inadequate.

S&P's being dissatisfied with U.S. government policy would be a laughable matter of little consequence, were it not the case that S&P is a watchdog body for finance capital. Its incompetence is legendary (since it gave high ratings to the “toxic assets”, inflating the housing bubble and hence causing the subsequent massive collapse); but it is the eyes and ears of finance. Its downgrading of U.S. public debt, therefore, will entail willy-nilly a further curtailment of the fiscal deficit.

The fact that this is going to worsen the U.S., and hence the world, recession is obvious, especially since several eurozone countries are also caught in a similar predicament. They, too, are reducing fiscal deficits through draconian “austerity” measures which are engendering massive social strife. What is important is that even while state expenditures are being reduced, and private expenditures show no signs of revival (if anything the poor prospects of the world economy are leading to further cuts in them), there are no other external props available that could take the place of state expenditure. In the 1930s state expenditure had emerged as an external prop, and its potential role was clearly visible on the horizon. No such external prop is visible on the horizon today.

Innovations as we have seen, instead of causing a new boom, will themselves get introduced only in the event of a boom. State intervention in the advanced capitalist countries is passé. A large-scale expansion of China's domestic market through state expenditure that raises the purchasing power of its domestic population could provide a stimulus for the world economy as a whole.

Indeed, Oskar Lange, the renowned economist, was reportedly of the view that the demand from the Soviet Union and centrally planned economies, with which the capitalist world traded, contributed to the stability of post-War capitalism by providing it with a steady and growing market uninfluenced by the vicissitudes of the capitalist world. Such an effect in principle is undeniable, no matter how minor it might have been in practice. But China's capacity to stimulate the capitalist world, even assuming that considerations of nationalist neo-mercantilism which undoubtedly animate China today can be overcome, still remains somewhat limited.

The only possibility of a revival therefore is the formation of some new “bubble” in the prices of some reproducible assets, or of claims on such assets. But the timing of the formation of such a bubble, if at all it does get formed, remains uncertain; and even when it gets formed and initiates a recovery, its subsequent collapse will push the system back into crisis. What is in store for the capitalist world economy therefore is an occasional bubble-stimulated revival, followed by collapse, around an average state of substantial mass unemployment. Keynes had wanted to rescue the system, through state intervention, from precisely such a state because he thought “the world will not much longer tolerate the unemployment which … is associated … with present day capitalistic individualism” and that this system might not therefore face up to the socialist challenge.

With Keynes' project coming to naught, a revival of this challenge comes on to the agenda.

Why discuss Aarakshan with an Immoral Upper Class ?

Link : http://www.firstpost.com/politics/why-discuss-aarakshan-with-an-immoral-upper-class-60016.html


Chandra Bhan Prasad

Is it worth discussing the issues raised by the film Aarakshan when the social class, which is opposed to the idea of reservation, is morally bankrupt?
To understand where I am coming from, let’s go to a report of the Indian Universities Commission of 1902.

“We were told that at Calcutta about 1,400 more candidates would have failed had the standards in English been 40 percent of the marks instead of 33 percent”, says the commission’s report.

The commission was analysing the matriculation examination results of 1901. It was worried about the low percentage of students who passed. According to the report, a total of 21,750 students from all over British India had appeared in the 1901 matriculation exams but only 7,953 managed to pass – a success ratio of just 36 percent.

The report also tells us how the pass percentage was brought down from 40 percent to 33 percent.

After Lord Macaulay’s British system of education came into being in 1854, British officials were faced with a unique problem: in order to keep the education system going, they had to constantly bring down the pass percentage. When the new education system first came into being, there were only two classes — First Class with 60 percent, and Second Class with 45 percent.

Something similar had happened in Madras presidency. Immediately after the new system came into being in 1854, the Madras Presidency College was established. A building was erected, and professors were imported from Britain. But, few students reached college level.

The Tamil Brahmins of that time prayed before the Governor General that a Third Class be introduced as their children were not able to cross the minimum pass percentage of 45 percent. Realising the enormity of the problem, a Third Class was introduced and the pass percentage was brought down from 45 percent to 33 percent.

It is also pertinent to point out that the student body comprised mainly of Dwijas – Brahmins and Kayasthas in particular.  In the indigenous system of education, the untouchables – then called the Depressed Classes – didn’t exist.

In the first quarter of the 19th Century, British officials undertook an extensive survey of the indigenous system of education to find out how many students there were from the Depressed Classes. This is what they found.

“Sir Thomas Munro, the then Governor of Madras, in his survey of 1822, stated that there was no student from the Depressed Classes,” says a report on the indigenous system of education. The report adds: “Mount Stuart Elphinstone, the then Governor of Bombay, had carried out a similar exercise in Bombay presidency in 1824. He too stated that there was no student belonging to the Depressed Classes in his presidency.”

The reason why the above instances are being cited is to showcase how the upper caste students performed, and what kind of demands their parents made before the British authorities. This document shows the examination results of Calcutta University for 20 years (1901-1920). The present author has similar documents for all the seven universities of that time. The documents show that the first and second generation Dwija students were an army of Third Classers.

It makes good sense to know that only 156 years ago, upper caste parents fought a brilliant battle and won Third Class for their brilliants kids. Only 92 years ago, upper caste students were an army of Third Classers.

Thankfully, Dalit parents never demanded a Fourth Class for their children, and they didn’t pray before upper caste administrators to bring down the minimum pass percentage to 16.8 percent.

They just asked for Aarakshan.

Ironically, while British officials encouraged Indians — mainly upper castes then — to join the new system of education, the brown men chased Dalits out of school. Consider a few examples:

A study on the “Progress of Education in India” between 1897-98 and 1901-02 by R Nathan (published by the superintendent of the Government  Printing Press, Calcutta, 1904) mentions upper caste attacks on Dalits trying to get a schooling. The study noted: “In former days, this difficulty was acutely felt, and, as the government insisted on the principle that its educational institutions were intended for all classes, schools were on some occasions closed, and disturbances were even excited, in consequence of the admission of low-caste boys into state schools.”-

“The opposition of the higher castes to the admission of Harijan (untouchable) boys to a public school was often so strong that, even with the best will in the world, the department (government) could do very little in the matter. Not infrequently, the caste Hindus opposed indirectly, and under social and economic threats, compelled the Harijan parents to withdraw their children from schools. In some cases, even the use of violence was reported,” note Sayed Nurullah and JP Naik’s book on Education in India.

Unable to tackle the situation — of Dalits being denied entry into schools — the British government finally took the view that it was not worth it. “We are fully alive to the fact that no principle, however sound, can be forced upon an unwilling society in defiance of their social and religious sentiments,” the Hunter Commission on Indian education noted in 1884.

What is the point of discussing Aarakshan with the upper class which has morally fallen and has no sense of shame or guilt?

Chandra Bhan Prasad is a Dalit intellectual and author. He describes himself as a self-taught anthropologist and social psychologist. For more on him, visit his website.

അമേരിക്കയെ ആരു രക്ഷിക്കും?

Mathrubhumi | വി.ടി. സന്തോഷ്‌കുമാര്‍ Aug 25, 2011 (Published Online only)  Link : http://www.mathrubhumi.com/story.php?id=209501   പുതിയ സ്‌പെഡര്‍മാന്റെ നിറം വെളുപ്പല്ല. അത്ര കറുപ്പുമല്ല. ഏറെക്കുറെ ബരാക് ഒബാമയുടെ നിറം. ആ മുഖത്തേക്ക് ഒന്നുകൂടി സൂക്ഷിച്ചു നോക്കൂ. കാഴ്ചയിലും ഒബാമയെപ്പോലുണ്ട്.

ചിലന്തിയെപ്പോലെ ചുവരുകളില്‍ കയറിയും കൂറ്റന്‍ കെട്ടിടങ്ങള്‍ ചാടിക്കടന്നും നാട്ടുകാരുടെ രക്ഷകനായെത്തിയിരുന്ന വെള്ളക്കാരന്‍ സ്‌പൈഡര്‍മാന്‍ 'അള്‍ട്ടിമേറ്റ് കോമിക്‌സ് സ്‌പൈഡര്‍മാന്റെ' 160-ാം ലക്കത്തില്‍ ഒരു ഏറ്റുമുട്ടലില്‍ കൊല്ലപ്പെടുകയാണുണ്ടായത്. എന്നുവെച്ച് നാട്ടുകാരെ രക്ഷിക്കാന്‍ ആരെങ്കിലും വേണ്ടേ? അതിനാണ് പുതിയ സ്‌പൈഡര്‍മാനെ 'മാര്‍വെല്‍ കോമിക്‌സ്' അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.

വെള്ളക്കാരനായ പഴയ ചിലന്തിമനുഷ്യന്റെ സ്ഥാനത്ത് ആഫ്രിക്കന്‍-അമേരിക്കന്‍ വംശജനായ സ്‌പൈഡര്‍മാനെ കൊണ്ടുവരാന്‍ അമേരിക്കയിലെ വിനോദ വ്യവസായികളെ പ്രേരിപ്പിച്ചത് എന്തായിക്കും? സംശയിക്കേണ്ട, ഇപ്പോഴത്തെ അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡന്റ് വെള്ളക്കാരനല്ല എന്നതുതന്നെ.

അമേരിക്കയില്‍ നിന്നിറങ്ങി ലോകമെമ്പാടുമെത്തുന്ന കോമിക്കുകളും ഹോളിവുഡില്‍നിന്നിറങ്ങുന്ന തട്ടുപൊളിപ്പന്‍ ചിത്രങ്ങളും എല്ലാ കാലത്തും അമേരിക്കന്‍ ഭരണകൂടത്തിന്റെ താത്പര്യങ്ങളാണ് സംരക്ഷിച്ചു പോന്നിട്ടുള്ളത്. ചിത്രകഥയിലെ സ്‌പൈഡര്‍മാനും സൂപ്പര്‍മാനും ഫാന്റവും മാന്‍ഡ്രേക്കും സിനിമയിലെ ജെയിംസ്‌ബോണ്ടും റാംബോയും റോക്കിയുമെല്ലാം വെള്ളക്കാരന്റെ അധീശത്വത്തിന്റെ പ്രഖ്യാനമാണ് നടത്തുന്നത്. അമേരിക്കന്‍ ഭരണകൂടത്തിന്റെ ശത്രുക്കളാണ് ഈ അതിമാനുഷരുടെ ശത്രുക്കള്‍. അമേരിക്കന്‍ ഭരണകൂടമാണ് ലോക ഭരണകൂടമെന്നും അമേരിക്കക്കാരന്‍ വിചാരിച്ചാലേ ലോകത്തെ രക്ഷിക്കാനാവൂ എന്നുമാണ് അവരെല്ലാം പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നത്. ഒബാമയുടെ സ്ഥാനാരോഹണ ദിവസം അദ്ദേഹത്തെയും സ്‌പൈഡര്‍മാനെയും ഒറ്റപ്പുസ്തകത്തില്‍ അവതരിപ്പിച്ച മാര്‍വെല്‍ കോമിക്‌സ് പറയാതെ പറഞ്ഞത് ഒബാമയാണിനി നമ്മുടെ രക്ഷകനെന്നാണ്.

പക്ഷേ ചുവരില്‍ കയറിയും ചാടിക്കടന്നും ചിലന്തിയുടെ രൂപമാര്‍ജ്ജിച്ചും അമേരിക്കയെ രക്ഷിക്കാന്‍ പുതിയ സ്‌പൈഡര്‍മാനാകുമോ? ചിത്രകഥയില്‍ പറ്റിയേക്കും. യഥാര്‍ഥലോകത്ത് ഇനിയത് എളുപ്പമല്ല. ലോകത്തെ മുഴുവന്‍ രക്ഷിക്കാന്‍ നടക്കുന്ന അമേരിക്ക അത്ര വലിയ പ്രതിസന്ധിയിലാണകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. വീരവാദത്തിനും ആക്രമണോത്സുകതയ്ക്കും ഒരു കുറവുമില്ലെങ്കിലും അമേരിക്കക്കാരന്‍ തകര്‍ച്ച മുന്നില്‍ കാണാന്‍ തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു. അമേരിക്കന്‍ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ നാളുകള്‍ എണ്ണപ്പെട്ടെന്ന് ചിലരെങ്കിലും തിരിച്ചറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

സാമ്രാജ്യങ്ങള്‍ തകരുന്നതില്‍ വലിയ പുതുമയൊന്നുമില്ല, ചരിത്രത്തിന്റെ അനിവാര്യതയാണത്. ലോകജനതയുടെ ശവക്കൂമ്പാരത്തിനു പുറത്ത് ഏറെപ്പണിപ്പെട്ടു കെട്ടിപ്പൊക്കിയ സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ പളുങ്കുകോട്ടകള്‍ ചീട്ടുകൊട്ടാരം നിലംപൊത്തുന്ന വേഗത്തിലാണ് പലപ്പോഴും തകര്‍ന്നുവീഴുക. കൊട്ടാരത്തിന്റെ പുറംമോടിയില്‍ കണ്ണുടക്കിനില്‍ക്കുന്നവര്‍ക്ക് അതു തകരുകയാണെന്ന യാഥാര്‍ഥ്യം ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ വിഷമമായിരിക്കുമെന്നുമാത്രം. അമേരിക്ക ഒരിക്കലും തകരില്ലെന്നു തന്നെ അവര്‍ വിശ്വസിക്കും. സൂര്യനസ്തമിക്കാത്ത ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യം എല്ലാ കാലവും നമ്മുടെ തലയ്ക്കുമുകളിലുണ്ടാവുമെന്നുറപ്പിച്ചിരുന്നവരുടെ പിന്‍മുറക്കാര്‍ ഇപ്പോഴുമുണ്ട്്.

ആടി ഉലയാന്‍ തുടങ്ങിയ ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ തകര്‍ച്ച പൂര്‍ത്തിയാവാന്‍ വെറും 17 വര്‍ഷമേ വേണ്ടിവന്നുള്ളൂ എന്നതാണ് വസ്തുത. ഒരൊറ്റ വര്‍ഷം കൊണ്ടാണ് പോര്‍ച്ചുഗല്‍ തകര്‍ന്നത്. വിള്ളലുകള്‍ പുറംലോകമറിഞ്ഞ് രണ്ടു വര്‍ഷംകൊണ്ട് സോവിയറ്റ് യൂണിയന്‍ ഛിന്നഭിന്നമായി. സാമ്രാജ്യം നഷ്ടപ്പെട്ട് ഫ്രാന്‍സ് വെറുമൊരു രാജ്യം മാത്രമായത് എട്ടു വര്‍ഷം കൊണ്ടാണ്. പഴയ ഓട്ടോമന്‍ തുര്‍ക്കിയുടെ പതനം പൂര്‍ത്തിയാവാന്‍ 11 വര്‍ഷമേ വേണ്ടിവന്നുള്ളൂ. അമേരിക്കയുടെ സാമന്ത രാജ്യങ്ങളെന്ന നിലയിലും പഴയ അടിമകളുടെ കാല്‍പനിക സ്മരണകളിലും ബ്രിട്ടനും ഫ്രാന്‍സും ഇപ്പോഴും ജീവിക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ, തുര്‍ക്കിയും പോര്‍ച്ചുഗലും ഒരുകാലത്ത് സാമ്രാജ്യത്വ ശക്തികളായിരുന്നു എന്നുപറഞ്ഞാല്‍ ഇന്നാരെങ്കിലും വിശ്വസിക്കുമോ? അമേരിക്കയെപ്പറ്റിയും അങ്ങനെ പറയുന്നൊരു കാലം വരുമെന്നുതന്നെ വേണം കരുതാന്‍.

ബ്രിട്ടന്റെയും ഫ്രാന്‍സിന്റെയും പോര്‍ച്ചുഗലിന്റെയും ഗതി അമേരിക്കയ്ക്കും വരാന്‍ പോവുകയാണെന്നും അവരുടെ തകര്‍ച്ച തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞെന്നും കാര്യകാരണ സഹിതം സമര്‍ഥിക്കുന്ന ചരിത്രകാരന്‍മാര്‍ ധാരാളമുണ്ട്. യുദ്ധമാവില്ല, യുദ്ധങ്ങള്‍ വരുത്തിവെച്ച സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയാവും അമേരിക്കയുടെ ശവക്കുഴി തോണ്ടുക. കാരണം, പണമില്ലെങ്കില്‍ അമേരിക്കയുമില്ല.

ബിസിനസുകാര്‍ക്ക് ആധിപത്യമുള്ള മനുഷ്യ ചരിത്രത്തിലെ ആദ്യ സമൂഹമാണ് അമേരിക്കന്‍ സമൂഹം. ആദ്യത്തെ പണാധിപത്യ സമൂഹം എന്നു പറയാം. പണമാണ് എല്ലാം എന്നതുകൊണ്ട് അവിടെ മതപുരോഹിതന്‍മാര്‍ക്കോ കുലീനരായ പ്രഭുക്കന്‍മാര്‍ക്കോ പ്രാധാന്യം ലഭിച്ചില്ല. പണമുള്ളവരുടെ അഭിപ്രായത്തിനായി പ്രാമുഖ്യം. നമ്മളതിനെ അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്ര്യമെന്നും ജനാധിപത്യമെന്നും വിളിച്ചു. ഊഹക്കച്ചവടം കൊണ്ടു കെട്ടിപ്പൊക്കിയ ബിസിനസ് സാമ്രാജ്യം തകരുന്നതുപോലെതന്നെയാണ് ബിസിനസുകാരന്റെ സമൂഹവും തകരുക. ഉയര്‍ന്നുയര്‍ന്ന് മുകളിലെക്കുപോവുന്ന ഓഹരിവിപണി ഉടയുന്നതുപോലെ ഒരു സുപ്രഭാതത്തില്‍ അതു തകരാന്‍ തുടങ്ങും. പണമുണ്ടാക്കുക, എല്ലാം കൈയടക്കുക എന്ന ചിന്തയ്ക്കപ്പുറം ഒന്നുമില്ലാത്ത സമൂഹത്തിനു പിന്നെ പിടിച്ചുനില്‍ക്കാനെളുപ്പമല്ല. അതിന്റെ സൂചനകളാണ് അമേരിക്കയില്‍നിന്നുയരുന്നത്.

അമേരിക്കന്‍ ഭരണകൂടം കടപ്രതിസന്ധിയില്‍പ്പെട്ടുലഞ്ഞതും ക്രെഡിറ്റ് റേറ്റിങ് ഏജന്‍സി അവരുടെ വായ്പാക്ഷമത കുറച്ചതും ധനക്കമ്മിയും തൊഴിലില്ലായ്മയും കുതിച്ചുയരുന്നതും അമേരിക്ക നേരിടുന്ന കടുത്ത സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയുടെ ബാഹ്യ ലക്ഷണങ്ങള്‍ മാത്രമാണ്. ഇന്നത്തെ നിലയ്ക്ക് 22 വര്‍ഷംകൊണ്ട് അമേരിക്ക തകരുമെന്നാണ് പ്രശസ്ത ചരിത്രകാരന്‍ ആല്‍ഫ്രഡ് എം മക് കോയുടെ കണക്കുകൂട്ടല്‍. ഇറാഖിലും അഫ്ഗാനിസ്താനിലും അമേരിക്ക നടത്തിയ അധിനിവേശത്തോടെ ആ തകര്‍ച്ച തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞെന്ന് അദ്ദേഹം പറയുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിഗമനം ഇങ്ങനെ സംഗ്രഹിക്കാം -2020 ഓടെ അമേരിക്കയുടെ വളര്‍ച്ച താഴോട്ടാവും. 2025ഓടെ തകര്‍ച്ച തുടങ്ങും. 2030ഓടെ അതു മൂര്‍ധന്യത്തിലെത്തും. പിന്നെയവരുടെ സ്ഥാനം ചരിത്രത്തിന്റെ ചവറ്റുകുട്ടയിലാവും.

പത്തു വര്‍ഷംമുമ്പ് ജി20 രാജ്യങ്ങളുടെ മൊത്തം ജി.ഡി.പിയുടെ 61 ശതമാനവും അമേരിക്കയുടേതായിരുന്നു. 2010 ആയപ്പോഴേക്ക് ഇത് 42 ശതമാനമായി കുറഞ്ഞു. വളര്‍ച്ച കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞ് രണ്ടാമതൊരു സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യത്തിലേക്കു നീങ്ങുകയാണ് അവരുടെ സമ്പദ് വ്യവസ്ഥ. നികുതിദായകരുടെ പണം വന്‍കിട മുതലാളിമാര്‍ക്കു നല്‍കിയാണ് 2008ലെ സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യത്തില്‍ നിന്ന് അമേരിക്കയടക്കമുള്ള പടിഞ്ഞാറന്‍ രാജ്യങ്ങള്‍ കരകയറിയത്. മുതലാളിമാര്‍ രക്ഷപ്പെട്ടപ്പോള്‍ സര്‍ക്കാര്‍ പാപ്പരായി. അതിന്റെ തുടര്‍ച്ചയാണ് വരാനിരിക്കുന്ന മാന്ദ്യം.
ലോകത്തെ ഏറ്റവും വലിയ സാമ്പത്തിക ശക്തിയായിരുന്ന അമേരിക്ക 2026ഓടെ ചൈനയ്ക്കു പിന്നിലാകുമെന്നാണ് വിദഗ്ധര്‍ പ്രവചിക്കുന്നത്. 2050ഓടെ ഇന്ത്യയും സാമ്പത്തിക രംഗത്ത് അമേരിക്കയെ മറികടക്കും. 2030ഓടെ ശാസ്ത്ര സാങ്കേതിക രംഗങ്ങളിലും പ്രതിരോധ രംഗത്തും ചൈന അമേരിക്കയ്ക്കു മുന്നിലെത്തും. ഉത്പന്ന കയറ്റുമതി രംഗത്ത് 2008ഓടെ തന്നെ അമേരിക്ക ചൈനയ്ക്കും യൂറോപ്യന്‍ യൂണിയനും പിന്നിലായി മൂന്നാം സ്ഥാനത്തേക്കു തള്ളപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞു. പുതിയ ഉത്പന്നങ്ങള്‍ വികസിപ്പിക്കുന്ന കാര്യത്തില്‍ ജപ്പാനു പിന്നിലാണ് കുറേക്കാലമായി അമേരിക്ക. വൈകാതെ അവര്‍ ചൈനയ്ക്കും പിന്നിലാകും.

ഉന്നത വിദ്യഭ്യാസ രംഗത്ത് ഏറെക്കാലം ലോകത്തുതന്നെ ഒന്നാമതായിരുന്ന അമേരിക്ക 2010 ഓടെ പന്ത്രണ്ടാം സ്ഥാനത്തേക്കു തള്ളപ്പെട്ടു. ശാസ്ത്ര, ഗണിതശാസ്ത്ര വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ 52ാം സ്ഥാനമാണ് ലോക സാമ്പത്തിക ഫോറം അമേരിക്കയ്ക്കു നല്‍കുന്നത്. ഇപ്പോള്‍ അമേരിക്കയില്‍ നിന്നു ശാസ്ത്ര ബിരുദമെടുക്കുന്നവരില്‍ പകുതിയും വിദേശ വിദ്യാര്‍ഥികളാണ്. സ്വന്തം രാജ്യം അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിക്കുമ്പോള്‍, തമിഴ്‌തൊഴിലാളികള്‍ കേരളം വിട്ടുപോയപോലെ, അവരെല്ലാം അമേരിക്ക വിടും. ഇപ്പോഴുള്ള എന്‍ജിനീയര്‍മാരും സാങ്കേതിക വിദഗ്ധരും വിരമിക്കുന്നതോടെ പകരക്കാരെ കിട്ടാതെ പ്രതിരോധ രംഗത്തും ശാസ്ത്ര സാങ്കേതിക രംഗത്തും അമേരിക്ക പിന്തള്ളപ്പെടും. ലോകത്ത് ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ എണ്ണ ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന രാജ്യം എന്ന പദവി ഒരു നൂറ്റാണ്ടു കാലമായി അമേരിക്കയുടെ കുത്തകയായിരുന്നു. ഈവര്‍ഷം ആ സ്ഥാനം ചൈന കൈയടക്കി. വ്യാവസായിക വളര്‍ച്ചയില്‍ ചൈന അമേരിക്കയ്ക്കു മുന്നിലെത്തിയെന്നതിന്റെ തെളിവാണത്.

ലോകശക്തി എന്ന നിലയില്‍ അമേരിക്കയുടെ ഗതി ഇനി താഴോട്ടാണെന്ന് 2008ല്‍ അമേരിക്കയുടെ നാഷണല്‍ ഇന്റലിജന്‍സ് കൗണ്‍സില്‍ ആദ്യമായി സമ്മതിച്ചിരുന്നു. സമ്പത്തിന്റെയും അധികാരത്തിന്റെയും പ്രവാഹം പടിഞ്ഞാറുനിന്ന് കിഴക്കോട്ടേക്കു നീങ്ങിത്തുടങ്ങിയെന്നാണ് 'ഗ്ലോബല്‍ ട്രെന്‍ഡ്‌സ് 2025' എന്ന ശീര്‍ഷകത്തിലുള്ള റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍ പറയുന്നത്. എന്നാല്‍ വളരെ പതുക്കെ പതിറ്റാണ്ടുകള്‍കൊണ്ടേ അതു സംഭവിക്കൂ എന്നാണ് യു.എസ്. ഭരണകൂടത്തിലെ ഉന്നതര്‍ കരുതിയിരുന്നത്. പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും എത്രയോ ദ്രുതഗതിയിലാവും ആ മാറ്റമെന്നാണ് പുതിയ സംഭവവികാസങ്ങള്‍ തെളിയിക്കുന്നത്.

വായ്പാനിരക്ക് അവലോകന രംഗത്തെ ലോകത്തെ മൂന്നു പ്രമുഖ ഏജന്‍സികളിലൊന്നായ സ്റ്റാന്‍ഡേഡ് ആന്‍ഡ് പുവര്‍ അമേരിക്കയുടെ ക്രെഡിറ്റ് റേറ്റിങ് ഏറ്റവും മികച്ച ട്രിപ്പിള്‍ എയില്‍ നിന്ന് ഡബിള്‍ എ പ്ലസ് ആയി കുറച്ചതോടെ പണം മുതലിറക്കാനോ കടംകൊടുക്കാനോ വേണ്ടത്ര സാമ്പത്തിക സുരക്ഷിതത്വം ഉള്ള രാജ്യമല്ല അമേരിക്ക എന്ന സത്യമാണു വെളിപ്പെട്ടത്. അമേരിക്കയുടെ മൊത്തം ദേശീയ വരുമാനത്തിന്റെ 72.9 ശതമാനവും കടത്തില്‍ നിന്നാണ്. മൊത്തം കടഭാരം 15 ലക്ഷം കോടി ഡോളര്‍ വരും. അമേരിക്കയുടെ ട്രഷറി ബോണ്ടുകളില്‍ ചൈനയ്ക്ക് 1,20,000 കോടി ഡോളറിന്റെ നിക്ഷേപമുണ്ട്. ഇന്ത്യയുടെ നിക്ഷേപം 4,100 കോടി ഡോളര്‍ വരും. കരുതല്‍ ധനം എന്ന നിലയില്‍ സുരക്ഷിതം ഡോളറാണ് എന്ന വിശ്വാസത്തിലാണ് ഇന്ത്യയേയും ചൈനയേയും പോലുള്ള രാജ്യങ്ങള്‍ അമേരിക്കയുടെ കടപ്പത്രങ്ങളില്‍ മുതല്‍മുടക്കുന്നത്്. അമേരിക്കയുടെ വിലയിടിയുമ്പോള്‍ ഡോളറിന്റെ സ്ഥാനത്ത് മറ്റൊരു കരുതല്‍ ധനം ഉയര്‍ന്നുവരും. അപ്പോള്‍ നിക്ഷേപം കൂട്ടത്തോടെ പിന്‍വലിക്കപ്പെടും. പണമിരട്ടിപ്പു സ്ഥാപനങ്ങളും ബ്ലേഡു കമ്പനികളും തകരുംപോലെ അതോടെ അമേരിക്കയുടെ സമ്പദ് മേഖല തകര്‍ന്നടിയും.

ലോകത്തിന്റെ മൊത്തം രക്ഷകരായി ചമഞ്ഞു നടത്തിയ കടന്നാക്രമണങ്ങളും ലാഭംകൊയ്യാന്‍ വേണ്ടിനടത്തിയ ചൂതാട്ടങ്ങളുമാണ് അമേരിക്കയെ ഈ നിലയിലെത്തിച്ചത്. കണ്ണത്താ ദൂരത്തുള്ള ഇറാഖിലും അഫ്ഗാനിസ്താനിലും എന്തിനോ വേണ്ടിയാരംഭിക്കുകയും ഇപ്പോഴും തുടരുകയും ചെയ്യുന്ന യുദ്ധമാണ് അമേരിക്കയെ ഇത്രയും വലിയ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയിലെത്തിച്ചത്. കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം മാത്രം 69,700 കോടി ഡോളറാണ് അമേരിക്ക വിദേശത്തെ സൈനിക നടപടികള്‍ക്കായി ചെലവഴിച്ചത്. ഇറാഖ്, അഫ്ഗാന്‍ യുദ്ധങ്ങളുടെ മൊത്തം ചെലവ് മൂന്നു ലക്ഷം കോടി ഡോളര്‍ വരുമെന്നാണ് സാമ്പത്തിക വിദഗ്ധരായ ജോസഫ് സ്റ്റിഗ്‌ലിറ്റ്‌സും ലിന്‍ഡാ ബില്‍മെസും 2008ല്‍ കണക്കുകൂട്ടിയത്. അത് അതിനുമപ്പുറത്തെത്തുമെന്നാണ് ഇപ്പോഴത്തെ നിഗമനം. ഒന്നാം ലോകയുദ്ധത്തിന് അമേരിക്കയുടെ മൊത്തം ചെലവ് 3200 കോടി ഡോളര്‍ മാത്രമായിരുന്നെന്നോര്‍ക്കണം. രണ്ടാം ലോകയുദ്ധകാലത്താണ് അമേരിക്കയുടെ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സൈനിക സന്നാഹം വേണ്ടിവന്നത്. അന്നതിന്റെ ചെലവ് 20,000 കോടി ഡോളറായിരുന്നു.

രണ്ടാം ലോകയുദ്ധകാലത്ത് അമേരിക്കന്‍ ജനസംഖ്യയുടെ 10 ശതമാനവും സൈനിക സേവനത്തിനു തയ്യാറായിരുന്നു. എന്നാലിപ്പോള്‍ അര ശതമാനത്തിലും താഴെയാണവരുടെ അനുപാതം. അതില്‍ത്തന്നെ മുഖ്യധാരാ അമേരിക്കക്കാര്‍ തീരെയില്ലെന്ന് അമേരിക്കയുടെ ഫോറിന്‍ അഫയേഴ്‌സ് മാഗസിനില്‍ എഴുതിയ ലേഖനത്തില്‍ ചരിത്ര ഗവേഷകന്‍ ജെയിംസ് റൈറ്റ് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു. രാജ്യത്തിന്റെ പിന്നാക്ക, ഗ്രാമീണ മേഖലകളില്‍നിന്നുള്ള പാവങ്ങളാണ് സൈനികരിലേറെയും. അഫ്്ഗാനിസ്താനിലും ഇറാഖിലുമായി 6,500ഓളം യു.എസ്. സൈനികര്‍ മരണമടഞ്ഞു. 44,000 പേര്‍ക്കു പരിക്കേറ്റു. അവരുടെയെല്ലാം ബന്ധുക്കളുടെ രോഷം യു.എസ് ഭരണകൂടത്തെ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

രണ്ടാം ലോകയുദ്ധവേളയില്‍ 1945ല്‍ അമേരിക്കയുടെ ജി.ഡി.പിയുടെ 37 ശതമാനമായിരുന്നു പ്രതിരോധച്ചെലവ്. അന്നു പക്ഷേ ജനം ഭരണകൂടത്തിനൊപ്പമുണ്ടായിരുന്നു. യുദ്ധനികുതിയേര്‍പ്പെടുത്തിയാണ് അന്നു യുദ്ധച്ചെലവ് കണ്ടെത്തിയിരുന്നത്. എന്നാലിപ്പോള്‍, ദൂരെയേതോ രാജ്യത്ത് ഒരു കാര്യവുമില്ലാതെ നടത്തുന്ന യുദ്ധത്തിനായി നികുതി നല്‍കാന്‍ അമേരിക്കക്കാര്‍ തയ്യാറല്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ നികുതിപ്പണം ഉപയോഗിക്കാതെ കടപ്പത്രങ്ങളില്‍നിന്നുള്ള വരുമാനമാണ് യുദ്ധച്ചെലവിനു നീക്കിവെക്കുന്നത്. കടം കുമിഞ്ഞുകൂടി പരിധി ലംഘിച്ചതും പ്രതിസന്ധി പരിഹരിക്കാന്‍ വായ്പാ പരിധി ഉയര്‍ത്തേണ്ടിവന്നതും അതുകൊണ്ടാണ്. ഓരോ മാസവും വരവിനെക്കാള്‍ 20,000 കോടി ഡോളര്‍ അധികമാണ് അമേരിക്കയുടെ ചെലവ്.

ചെലവു വരവിനേക്കാള്‍ കവിയുമ്പോള്‍ കടം വാങ്ങാതെ തരമില്ല. ലോകത്തിനുമുന്നില്‍ നാണംകെട്ടെങ്കിലും പ്രതിപക്ഷത്തിന്റെ സഹായത്തോടെ വായ്പാ പരിധി ഉയര്‍ത്തിയാണ് ഒബാമ ഭരണകൂടം ഈ മാസമാദ്യം കടപ്രതിസന്ധിയില്‍ നിന്നു തത്ക്കാലത്തേക്കെങ്കിലും രക്ഷപ്പെട്ടത്. വായ്പാ പരിധി ഉയര്‍ത്താനുള്ള ബില്ലിനൊപ്പം പത്തു വര്‍ഷം കൊണ്ട് ചെലവ് ഒരു ലക്ഷം കോടി ഡോളര്‍ കണ്ടു വെട്ടിച്ചുരുക്കാനുള്ള നിര്‍ദ്ദേശവുമുണ്ട്. അതില്‍ 35,000 കോടി കണ്ടെത്തുക പ്രതിരോധച്ചെലവ് വെട്ടിക്കുറച്ചുകൊണ്ടാണ്. ഇതിനുപുറമെ ഒന്നര ലക്ഷം കോടി ഡോളറിന്റെ ചെലവുചുരുക്കല്‍ വേറെയും നിര്‍ദ്ദേശിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതിലും വലിയൊരു പങ്ക് പ്രതിരോധച്ചെലവു കുറച്ചുകൊണ്ടാവും കണ്ടെത്തുക.

പ്രതിരോധച്ചെലവു വെട്ടിക്കുറയ്‌ക്കേണ്ടിവരുന്നതോടെ അമേരിക്കയ്ക്ക് നഷ്ടമാവുക ലോകപോലീസെന്ന സ്ഥാനമാണ്. അതോടെ അമേരിക്ക അമേരിക്കയല്ലാതാവും. ഇറാഖില്‍നിന്നും അഫ്ഗാനിസ്താനില്‍ നിന്നും സൈന്യത്തെ പിന്‍വലിക്കുമെന്ന് ഒബാമ പ്രഖ്യാപിച്ചത് അമേരിക്ക സമാധാനത്തിന്റെ വഴി തിരഞ്ഞെടുത്തതുകൊണ്ടൊന്നുമല്ല. യുദ്ധം ചെയ്യാനുള്ള ശേഷി കുറഞ്ഞുവരുന്നതുകൊണ്ടാണ്. ബഹിരാകാശ ഗവേഷണപദ്ധതികള്‍ വെട്ടിക്കുറയ്ക്കാനും സ്‌പെയ്‌സ് ഷട്ടിലുകള്‍ നിലത്തിറക്കാനുമുള്ള തീരുമാനത്തിനുപിന്നിലും സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി തന്നെ.

ഇറാഖിലും അഫ്ഗാനിസ്താനിലും മാത്രമല്ല ശീത യുദ്ധത്തിനു ശേഷം സൊമാലിയ, ഹെയ്ത്തി, ബോസ്‌നിയ, കൊസോവോ എന്നിവിടങ്ങിലും അമേരിക്ക സൈനികമായി ഇടപെട്ടിരുന്നു. ജനാധിപത്യം പുന:സ്ഥാപിച്ച് അന്നാട്ടുകാരെ രക്ഷപ്പെടുത്തുകയെന്നതായിരുന്നു, അമേരിക്കന്‍ അധിനിവേശത്തിന്റെ പ്രഖ്യാപിത ലക്ഷ്യം. തോക്കും ബോംബുമുപയോഗിച്ച് പുറമെനിന്നുവന്നു സ്ഥാപിച്ചെടുക്കാവുന്നതല്ല ജനാധിപത്യമെന്ന യാഥാര്‍ഥ്യം ലോകത്തിനു ബോധ്യപ്പെടുത്തിക്കൊടുക്കാന്‍ മാത്രമേ അമേരിക്കയുടെ ഇടപെടലുകള്‍കൊണ്ടു കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. ഇടപെട്ട രാജ്യങ്ങളിലെയെല്ലാം ജനങ്ങള്‍ അമേരിക്കക്കെതിരെ തിരിയുകയും ചെയ്തു. ലിബിയയില്‍ വിമതരെ സഹായിക്കാന്‍ കരസേനയെ ഇറക്കാതെ വ്യോമാക്രമണത്തില്‍ മാത്രം ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കാനാണ് അമേരിക്ക ശ്രദ്ധിച്ചത് ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ്. സിറിയയില്‍ അതുപോലും വേണ്ട, ഉപരോധവും നയതന്ത്രനീക്കവും മതിയെന്നുവെച്ചു.

ഇറാഖിലും അഫ്ഗാനിസ്താനിലും സൈന്യത്തെയിറക്കുമ്പോള്‍ ജനാധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുകയായിരുന്നില്ല, അവിടത്തെ എണ്ണസമ്പത്ത് കൈയടക്കുകയായിരുന്നു അമേരിക്കയുടെ ലക്ഷ്യം. ഈ രാജ്യങ്ങളില്‍ പാവസര്‍ക്കാറുകളെ വാഴിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞെങ്കിലും എണ്ണ കൊള്ളയടിച്ചുകൊണ്ടുവരികയെന്ന പദ്ധതി നിറവേറിയില്ല. ഇറാനെതിരായ നീക്കങ്ങള്‍ എങ്ങുമെത്തിയുമില്ല. എണ്ണ ഉത്പാദനത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ 2025ഓടെ റഷ്യയും ഇറാനും ലോകത്ത് ഒന്നാം സ്ഥാനത്തെത്തുമെന്നാണ് കരുതുന്നത്. അതോടെ എണ്ണ ഇറക്കുമതിയെ അമിതമായി ആശ്രയിക്കുന്ന അമേരിക്ക ഒന്നുകൂടി വെട്ടിലാവും.

തകരാന്‍ തുടങ്ങുന്ന സാമ്രാജ്യങ്ങള്‍ എണ്ണ ലക്ഷ്യംവെച്ച് ആക്രമണങ്ങള്‍ നടത്തുന്നത് ചരിത്രത്തിലെ പതിവാണ്. 1956ല്‍ ബ്രിട്ടന്‍ നടത്തിയ സൂയസ് കനാല്‍ ആക്രമണം അതിനുദാഹരണം. അന്നതില്‍ നാണം കെട്ട ബ്രിട്ടന് പിന്നീടൊരിക്കലും പഴയ പ്രഭാവം വീണ്ടെടുക്കാനായില്ല. ഇറാഖ്, അഫ്ഗാനിസ്താന്‍ ആക്രമണങ്ങള്‍ അമേരിക്കയുടെ നാണക്കേടായി മാറുന്നതിനെ ഈയൊരു ചരിത്രത്തിന്റെ ആവര്‍ത്തനമായി വേണം കാണാന്‍. ലോകത്തിന്റെ മുഴുവന്‍ പ്രതീക്ഷാ ഭാരവുമായി അധികാരത്തിലേറിയ ബരാക് ഒബാമയല്ല, മുന്‍ഗാമി ജോര്‍ജ് ബുഷ് ആണ് ഈ പ്രതിസന്ധിക്കുത്തരവാദി. ബുഷിനെ അതിനു പ്രേരിപ്പിച്ചതിന്റെ ക്രെഡിറ്റ് ഉസാമാ ബിന്‍ ലാദന് അവകാശപ്പെട്ടതാണ്. ലോകവ്യാപാര കേന്ദ്രത്തിലേക്ക് തീവ്രവാദികള്‍ വിമാനമിടിച്ചു കയറ്റിയപ്പോള്‍ തകരാന്‍ തുടങ്ങിയത് അമേരിക്കയുടെ സാമ്പത്തികാടിത്തറ തന്നെയായിരുന്നു. അമേരിക്കയെ നിലംപരിശാക്കുകയെന്ന ഉസാമയുടെ പദ്ധതി പതുക്കെപ്പതുക്കെ യാഥാര്‍ഥ്യമാവുകയാണ്. ഈ തകര്‍ച്ചയില്‍നിന്ന് അമേരിക്കയെ രക്ഷിക്കാന്‍ ഏതെങ്കിലും അതിമാനുഷനെത്തുമെന്നു കരുതുന്നത് വെറുതെയാണ്. കാരണം സ്വയംകൃതാനര്‍ഥമാണ് ഈ നാശം.

ക്ഷേത്ര നിലവറകള്‍ തുറന്നതിന് തെളിവുകള്‍

Madhyamam News piece:   Thu, 08/25/2011

Link: http://www.madhyamam.com/news/112136/110825

തിരുവനന്തപുരം: ശ്രീപത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തിലെ നിലവറകള്‍ പലതവണ തുറന്നതും ജീവനക്കാരനെ ആസിഡ് ഒഴിച്ച് കൊലപ്പെടുത്താന്‍ ശ്രമിച്ചതും ശരിയെന്ന് തെളിയുന്നു. വ്യക്തമായ തെളിവുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ഉത്രാടം തിരുനാള്‍ മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മക്കെതിരെ പ്രതിപക്ഷനേതാവ് വി.എസ്. അച്യുതാനന്ദന്‍ ആരോപണം ഉന്നയിച്ചത്.

ദേവപ്രശ്‌നത്തിന്റെ മറപിടിച്ച് നിലവറകള്‍ തുറക്കേണ്ടതില്ലെന്ന് അഭിപ്രായപ്പെടുന്ന രാജകുടുംബം തന്നെ പലകുറി ഇവ തുറന്ന് സ്വര്‍ണം ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള അമൂല്യവസ്തുക്കള്‍ പുറത്തെടുത്തതായാണ് ക്ഷേത്രരേഖകള്‍.

നിലവറകള്‍ തുറന്ന് മൂല്യനിര്‍ണയം നടത്തിയാല്‍ ആപത്തുണ്ടാകുമെന്ന് രാജകുടുംബം കോടതിയിലുള്‍പ്പെടെ അറിയിച്ചെങ്കിലും മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മയുടെ നിര്‍ദേശാനുസരണം ഇവ തുറക്കുകയും ചിത്രമെടുക്കുകയും ചെയ്തിട്ടും ആര്‍ക്കും ഒരാപത്തും സംഭവിച്ചില്ല. ഇതാണ് വി.എസ് പറഞ്ഞത്.

ശ്രീചിത്തിരതിരുനാളിന്റെ കാലത്ത് നിലവറകളിലെ സ്വത്ത് തിട്ടപ്പെടുത്തിയിരുന്നുവെന്ന് 'ശ്രീപത്മനാഭ' എന്ന പുസ്തകത്തില്‍ ഗൗരീലക്ഷ്മീഭായി രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. രാജകുടുംബംതന്നെയാണ് ഇതിന് നേതൃത്വം നല്‍കിയത്. 2002 എപ്രില്‍ 17നും നിലവറ തുറന്നതായി രേഖയുണ്ട്. അന്ന് നിലവറയില്‍നിന്ന് സ്വര്‍ണവും വെള്ളിയും എടുത്തിരുന്നു. ക്ഷേത്രത്തിന്റെ അറ്റകുറ്റപ്പണിക്കായാണ് നിലവറ തുറന്നതെന്നാണ് വിശദീകരണം. ഒറ്റക്കല്‍ മണ്ഡപം സ്വര്‍ണം പൂശാന്‍ ഇതിലെ സ്വര്‍ണവും ഉപക്ഷേത്രങ്ങളില്‍ പൂശാന്‍ വെള്ളിയും എടുത്തിട്ടുണ്ടെന്ന് ക്ഷേത്രാധികൃതര്‍ വിശദീകരിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ അന്ന് എടുത്തവയില്‍ ഭൂരിഭാഗവും കടത്തിയെന്നാണ് പ്രധാന ആരോപണം.

നിലവറകള്‍ തുറന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യങ്ങളാണ് ജീവനക്കാരനെ ആസിഡ് ഒഴിച്ച്‌കൊലപ്പെടുത്താന്‍ ശ്രമിച്ചതിന് പിന്നിലും. 2007 നവംബര്‍ 11നാണ് ക്ഷേത്രത്തിലെ ക്ലാര്‍ക്കും ഐ.എന്‍.ടി.യു.സി യൂനിയന്‍ നേതാവുമായിരുന്ന പത്മനാഭദാസിനെ വധിക്കാന്‍ ശ്രമം നടന്നത്. വൈകുന്നേരം ആറ് മണിയോടെ ക്ഷേത്രത്തില്‍നിന്ന് ജോലി കഴിഞ്ഞ് മടങ്ങിയ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്‌കൂട്ടറിന് പിന്നാലെ മറ്റൊരു സ്‌കൂട്ടറിലെത്തിയ രണ്ടംഗ സംഘം  മുഖത്ത് ആസിഡ് ഒഴിക്കുകയായിരുന്നു.

ക്ഷേത്രസമ്പത്ത്: അടിയന്‍ ലച്ചിപ്പോം

ജെ.ആര്‍. എഴുത്തച്ഛന്‍ | മാധ്യമം ആഴ്ചപ്പതിപ്പ്

 

Link : http://www.madhyamam.com/weekly/659

 

ആരാധനാലയങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പെടെ വ്യവഹാരങ്ങള്‍ കൈകാര്യം ചെയ്യുമ്പോള്‍ മിക്കവാറും ലോകത്തെവിടെയുമുള്ള കോടതികള്‍ വിശ്വാസത്തെ പരമപ്രധാനമായി കണക്കാക്കാറുണ്ട്. അത്, 'ദൈവമുണ്ട്' എന്നോ ആ 'ദൈവത്തിന് ഇച്ഛകളുണ്ട്' എന്നോ ഉള്ള ഏതെങ്കിലും സങ്കല്‍പത്തില്‍ കോടതി വിശ്വസിക്കുന്നതിനാലല്ല, ദൈവത്തിലും അതുവഴി മതത്തിലും വിശ്വസിക്കുന്ന പൗരന്മാരുടെ വികാരത്തെ കോടതി ആദരിക്കുന്നു എന്നതിനാലും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിഷയങ്ങളില്‍ വിവേകപൂര്‍ണമല്ലാത്ത ഇടപെടലുകള്‍ ആത്മീയമായ പരിക്കിലേക്കും അതുവഴി ഭൗതികമായ സംഘര്‍ഷങ്ങളിലേക്കും നയിക്കും എന്നതിനാലാണ്. മതേതരത്വത്തില്‍ അടിയുറച്ച(തെന്ന് നാം വിശ്വസിക്കുന്ന) നിയമ-നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥക്ക് വിശ്വാസിയുടെ വിശ്വാസവും അവിശ്വാസിയുടെ വിശ്വാസരാഹിത്യവും ഒരേ നിലയിലേ കാണാനാകൂ. നിയമ-നീതിന്യായങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനം വിശ്വാസത്തിന്റെയോ വിശ്വാസരാഹിത്യത്തിന്റെയോ വിശ്വാസ്യതയല്ല, യുക്തിയാണ്, ആ യുക്തിയെ ദ്യോതിപ്പിക്കുന്ന തെളിവുകളാണ്. ഈ അടിത്തറയില്‍നിന്നുവേണം ശ്രീപത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തിലെ കുന്നുകുന്നായി കിടക്കുന്ന പൊന്നുംമണികളും സംബന്ധിച്ച വിഷയം കാണാന്‍. (ഇതച്ചടിച്ചുവരുമ്പോഴേക്കും ഒരുപക്ഷേ, സുപ്രീംകോടതി അതിന്റെ തീര്‍പ്പുകല്‍പിച്ചിട്ടുണ്ടാകാം.)

വിശ്വാസം എന്ന യുക്തി

നിലവറയാറില്‍ അഞ്ചും തുറന്നു പരിശോധിച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ത്തന്നെ, കണ്ടെത്തിയ 'നിധിശേഖരം' പദാര്‍ഥവില മാത്രം കണക്കാക്കിയാല്‍  ഒരു ലക്ഷത്തിലേറെ കോടി വിലമതിക്കുന്നതാണ് എന്നാണ് കേട്ടുകേള്‍വി. ഒരുപക്ഷേ, ഇതുവരെ കണ്ടെത്തിയ അത്രയുംതന്നെയോ അതിനെക്കാള്‍ ഏറെയോ ആറാമറയായ ചേംബര്‍-ബിയില്‍ ഉണ്ടാകും എന്ന് ഊഹിക്കുന്നവരുണ്ട്. ശരിയാകാം, അല്ലായിരിക്കാം. ഇത് പ്രിന്റില്‍ വരുമ്പോഴേക്കും ഒരുവേള അതിന്റെ യാഥാര്‍ഥ്യവും വെളിവായിട്ടുണ്ടാകാം. എന്തുകൊണ്ടോ ഈ അറ തുറക്കരുത് എന്ന് 'രാജകുടുംബം' എന്ന് മലയാളി ഇപ്പോഴും ഭയഭക്തിബഹുമാനങ്ങളോടെ സംബോധനചെയ്യാനാഗ്രഹിക്കുന്ന കവടിയാര്‍ കൊട്ടാരവാസികള്‍ ശഠിക്കുന്നു. അത് തുറന്നാല്‍ മഹാമാരി പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടാമെന്നോ മഹാവിപത്തുകളുടെ ചെകുത്താന്‍ ചെപ്പ് തുറക്കാമെന്നോ ഒക്കെയുള്ള കിംവദന്തികള്‍ അതേസമയംതന്നെ നാടാകെ പരക്കുന്നു. ഇത്തരം ഭയങ്ങള്‍, ആശങ്കകള്‍ വിശകലനവിധേയമാക്കാന്‍ യുക്തിയുടെ അടിത്തറയിന്മേല്‍നില്‍ക്കുന്ന നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥക്ക് കഴിയില്ല എന്നറിയാവുന്നതിനാലാകണം കവടിയാര്‍ കൊട്ടാരവാസികള്‍ ഇതിലും ബാലിശമായ ചില വാദങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കുന്നത്. ആ വാദങ്ങളിന്മേല്‍ കോടതി എന്ത് വിശ്വാസ്യതയാണ് കാണുക എന്ന് ഈ നിമിഷത്തില്‍ ഇതെഴുതുന്നവനറിയില്ല. (കോടതിയെക്കുറിച്ച് ഒരളവുവരെ നമുക്കാര്‍ക്കും ഒന്നുമറിയില്ല. പീഡനത്തിന്റെ പടുകുഴിയില്‍ വീണുപോയ പെണ്‍കുട്ടി എന്തുകൊണ്ട് നിര്‍ത്തിയിട്ട ബസില്‍നിന്നിറങ്ങിയോടി രക്ഷപ്പെടാന്‍ ശ്രമിച്ചില്ല എന്ന് ചോദിക്കുന്ന കോടതികളെയും നാം കണ്ടിട്ടുണ്ട്.)

തുറക്കാനിരിക്കുന്ന അറയുടെ കവാടത്തില്‍ സര്‍പ്പചിഹ്നം ആലേഖനം ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്ന് കൊട്ടാരവാസികള്‍ കോടതിയോട് പറയുന്നു. സര്‍പ്പചിഹ്നത്തിന് ക്ഷേത്ര-വിശ്വാസവിധികളില്‍ താക്കീതിന്റെ സ്ഥാനമുണ്ടാകുമായിരിക്കും. അങ്ങനെയുള്ളൊരു ചിഹ്നം കാവല്‍നില്‍ക്കുന്ന നിലവറ തുറക്കുന്നത് ശ്രീപത്മനാഭന് പഥ്യമാകുമോ എന്നറിയാതെ അത് തുറക്കരുത് എന്നാണ് വിശ്വാസവും അധികാരവും കൂട്ടിക്കുഴച്ച് നാടുഭരിച്ച്, എതിരാളികളെ കുടംകെട്ടി കായലില്‍ താഴ്ത്താന്‍ സ്വയം ഉത്തരവ് നല്‍കിയിട്ടുള്ളവരുടെ പിന്മുറക്കാര്‍ ഇന്ന് കോടതിയോട് അപേക്ഷിക്കുന്നത്. ശ്രീപത്മനാഭന്‍ വിശ്വാസമായതിനാല്‍, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഇംഗിതമറിയേണ്ടതും യുക്തിയിലൂടെയല്ല, വിശ്വാസത്തിന്റെ ഉപകരണങ്ങളിലൂടെയാണ്. അതിനാല്‍, ദേവന്റെ ഇംഗിതമറിയാന്‍ ദേവപ്രശ്‌നം നടത്തണം. അതിലൂടെ, ദേവന് അനിഷ്ടമില്ലെന്ന് കണ്ടെത്തിയാലേ അറ തുറക്കാവൂ (അതൃപ്തിയാണ് പ്രശ്‌നഫലമെങ്കില്‍ ഈ അറയുടെ താക്കോലിന്റെ അര്‍ഥം മറ്റൊരു പ്രശ്‌നമായിത്തീരും). ദേവാഭീഷ്ടം, അതറിയാനുള്ള മാര്‍ഗമായ ജ്യോതിഷം എന്നിവയിലൂടെയാണ് ക്ഷേത്രസമ്പത്തുകളുടെ കണക്കും ചരിത്രവും വിശ്വാസികളടക്കമുള്ളവര്‍ മനസ്സിലാക്കേണ്ടത് എന്ന് സാരം. അതില്‍ തെറ്റില്ല, വിശ്വാസിയുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന്. എന്നാല്‍, യുക്തിയില്‍ അടിയുറച്ച നിയമങ്ങള്‍ വിശകലനം ചെയ്ത് നീതിയും ന്യായവും നടപ്പാക്കുന്ന കോടതിക്കു മുന്നിലേക്ക് ഇത്തരം വാദങ്ങള്‍ വെക്കുന്നതിന്റെ സദുദ്ദേശ്യവും സത്യവും എന്തായിരിക്കും?

ആദ്യം നിലവറ അടക്കിവെച്ചിരിക്കുന്ന അദ്ഭുതമെന്ത് എന്നറിയാന്‍ നമുക്കൊക്കെയുള്ള ജിജ്ഞാസയെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തുക എന്നതിനെക്കാള്‍ അതൊരിക്കലും തുറക്കാതിരിക്കുക എന്നതിലാണ് കൊട്ടാരവാസികള്‍ക്ക് താല്‍പര്യമെന്ന് ഇതിനകം വ്യക്തമാണ്. അധികാരം ദൈവദത്തമായ പൂര്‍വികരെപ്പോലെ, ത്രികാലജ്ഞാനം സ്വന്തമായുള്ളതിനാല്‍ വരാനിരിക്കുന്ന വിപത്തുകളെ തടയാനുള്ള ആഗ്രഹമാണോ ആ താല്‍പര്യത്തിനു പിറകില്‍ എന്നറിഞ്ഞുകൂടാ. അതെന്തായാലും അമൂര്‍ത്ത ദൈവത്തിന്റെ സമൂര്‍ത്ത വൈരാഗ്യത്തെ കണക്കിലെടുക്കാന്‍ യുക്തിയില്‍ മാത്രം വിശ്വസിക്കുന്ന കോടതിക്കാവുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. ആ സമൂര്‍ത്ത വൈരാഗ്യത്തെ കണ്ടെത്താനുള്ള വിശ്വാസപ്രധാനമായ ജ്യോതിഷത്തിലും കോടതിക്ക് വിശ്വസിക്കാനാവില്ല. കവടിനിരത്തി സത്യംകണ്ടെത്തുന്ന രീതിയെ അംഗീകരിക്കുന്നൊരു നിയമക്രമമാണെങ്കില്‍ പിന്നെ കോടതിയുടെ ആവശ്യം തന്നെയില്ലല്ലോ! ജ്യോതിഷം അശാസ്ത്രീയമാണ് എന്നൊന്നും നമ്മള്‍ വാദിക്കുന്നില്ല. പക്ഷേ, പരപ്പനങ്ങാടി ഉണ്ണികൃഷ്ണപ്പണിക്കരുടെ ദേവപ്രശ്‌നത്തിന്റെ ശാസ്ത്രീയതയുടെ മാഹാത്മ്യം കണ്ടെത്തിയത് പൊലീസിന്റെ യുക്തിയാണല്ലോ! അഥവാ പൊലീസൊന്ന് കണ്ണടച്ചിരുന്നെങ്കില്‍, പണിക്കരുടെ ദേവപ്രശ്‌നം ശാസ്താവിന്റെ ഇച്ഛകളെയും വികാരങ്ങളെയും കുറിച്ച് കണ്ടുപിടിച്ചതെല്ലാം കാലാകാലം ഉല്‍ക്കന്ധരസത്യമായി നിലകൊള്ളുമായിരുന്നു.

നഷ്ടസ്വപ്നങ്ങള്‍

മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മയെക്കുറിച്ച് നാം പഠിച്ചത് ചരിത്രപുസ്തകത്താളുകളിലൂടെയല്ല, സി.വി. രാമന്‍പിള്ളയെന്ന രാജഭക്തന്റെ പക്ഷപാതജടിലമായ ആഖ്യായികയിലൂടെയാണ്. റെജീനയും ശാരിയും സൂര്യനെല്ലിയുമെല്ലാം പീഡിതബാല്യത്തിന്റെ പ്രതീകങ്ങളാകുന്ന ഇക്കാലത്ത് പിള്ളയുടെ കൃതിയെ പീഡോഫീലിക് പൊര്‍ണോഗ്രഫി വിഭാഗത്തിലുള്‍പ്പെടുത്തി നിരോധിക്കുമായിരുന്നു. പതിനാറുകാരിയായ പാറുക്കുട്ടിയുടെ നാള്‍തോറും വളരുന്ന യൗവനത്തിന്റെ കഥകളുടെ ഇക്കിളിയും അനന്തപത്മനാഭന്റെ രാജഭക്തിയും ചാന്നാന്മാരുടെ അര്‍പ്പണബോധവും എല്ലാംകൂടി കൂട്ടിക്കുഴച്ചെടുക്കുന്ന ആ ചരിത്രാഖ്യായിക സൃഷ്ടിച്ച ചരിത്രത്തിലാണ് മലയാളി ഹിന്ദു. ഉപജാപങ്ങളും കൂട്ടിക്കൊടുപ്പുകളും കുതികാല്‍വെട്ടുകളും ഒക്കെത്തന്നെയാണ് ഇതൊരു രാജപ്രസ്ഥാനത്തിന്റെയും അടിസ്ഥാന ഘടകങ്ങളെന്ന സത്യം, പക്ഷേ, പിള്ളയും അംഗീകരിക്കുന്നുണ്ട്. ഇത്തരം അബദ്ധകഥകളിലൂടെയാണ് നമ്മുടെ രാജസങ്കല്‍പം വളര്‍ന്നുവന്നത് എന്നതിന്റെ ദുരന്തഫലമാണ് പത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തിലെ സ്വത്തിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചര്‍ച്ചകളില്‍ തെളിയുന്നതത്രയും.

പത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തില്‍ ഇപ്പോള്‍ കണക്കെടുത്ത് തിട്ടപ്പെടുത്തിയ സ്വത്ത് കുട്ടിക്കളിയല്ല. കണക്കുകള്‍ വിശ്വസിക്കാമെങ്കില്‍ കേരളം എന്ന ആധുനിക പ്രവിശ്യയുടെ മൊത്തം വാര്‍ഷിക വരവിന്റെ നാലു മടങ്ങോളംവരും ഇതുവരെ കണ്ടെത്തിയവയുടെ പദാര്‍ഥമൂല്യം. ആ സ്വത്തത്രയും പത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തിന്‍േറതാണ് എന്നതിനെ സാങ്കേതികാര്‍ഥത്തില്‍ ശരിവെക്കുകതന്നെവേണം. പക്ഷേ, രാജ്യം അപ്പാടെത്തന്നെ തൃപ്പാദത്തിലര്‍പ്പിച്ച രാജതീരുമാനത്തെ പരിഗണിക്കുമ്പോള്‍ ആ സ്വത്തിന്റെ ഉടമസ്ഥാവകാശം പ്രശ്‌നമാകും. 1750കളില്‍ തുടങ്ങിയതാകുന്നു സ്വത്തുകള്‍ അവിടെ സൂക്ഷിക്കുന്ന പ്രവൃത്തി. ആധുനിക തിരുവിതാംകൂറിന് അടിത്തറയിട്ട മഹാനുഭാവന്റെ പാദങ്ങള്‍ പിന്തുടര്‍ന്നവര്‍ നാട്ടിലൂടെ തേനും പാലുമൊഴുക്കുമ്പോള്‍, പാവങ്ങളുടെ വയറില്‍ ഒരു നേരമെങ്കിലും കഞ്ഞിയെത്തിക്കാന്‍ പണക്കാരന്റെ നിലവറകള്‍ കായംകുളം കൊച്ചുണ്ണി കുത്തിത്തുറക്കുമ്പോള്‍, അങ്ങനെയുള്ള കാലങ്ങളിലത്രയും സ്വത്തുക്കള്‍ അവിടെ കുന്നുകൂടുകതന്നെയായിരുന്നു. ഇങ്ങനെ പറയുന്നതിന്റെ അര്‍ഥം, നാളെത്തന്നെ അതെടുത്ത് ഇവിടത്തെ മൂന്നേകാല്‍ കോടി മനുഷ്യര്‍ക്ക് പങ്കുവെച്ച് നല്‍കണമെന്നല്ല.

രാജ്യവും രാജാധികാരവും രാജ്യത്തെ മുഴുവന്‍ സ്വത്തുക്കളും ഒരു നിലക്കും പ്രതിരോധിക്കാനാകാത്ത ഒരു വിപ്ലവഘട്ടത്തില്‍ വിരലുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ ചോര്‍ന്നുപോകുന്നത് കണ്ടിരുന്നവരുടെ പിന്മുറക്കാരാണ് ഇന്നത്തെ കവടിയാര്‍ കൊട്ടാരവാസികള്‍. രാജാധികാരം കൈവിട്ടുപോകുന്നതിന്റെ അസഹ്യമായ വേദന അനുഭവിച്ച മുന്‍ തലമുറ പക്ഷേ, അടുത്തൂണ്‍പറ്റിപ്പിരിയുമ്പോള്‍ പത്മനാഭദാസരെന്ന പദവിയും പത്മനാഭസ്വാമിയുടെ സ്വത്തുക്കളും സൂക്ഷിക്കാനുള്ള അവകാശം നേടിയെടുക്കുന്നതില്‍ വിജയിച്ചു. അവിടെനിന്ന് ഇതുവരെയായി കവടിയാര്‍ കൊട്ടാരവാസികള്‍ എന്തെങ്കിലും കടത്തിക്കൊണ്ടുപോന്നെന്നോ ഇനിയൊരുനാളില്‍ കാലചക്രം കറങ്ങിത്തിരിഞ്ഞ് രാജഭരണത്തിലേക്കുതന്നെ തിരിച്ചുവരുമെന്നവര്‍ വ്യാമോഹിക്കുന്നുവെന്നോ ഒന്നും ഇവിടെ ആരോപണമില്ല. പക്ഷേ, ഒരു കാര്യം സത്യമാണ്. തിരുവിതാംകൂര്‍ പ്രദേശത്തിന്റെ അധിപര്‍ തങ്ങള്‍തന്നെയാണ് എന്ന രാജമുദ്ര അവര്‍ക്കിപ്പോഴും സൂക്ഷിക്കാന്‍ കഴിയുന്നത്, ആ ഗതകാല സ്വപ്‌നങ്ങളില്‍ അഭിരമിക്കാന്‍ കഴിയുന്നത്, ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ഉടയോര്‍ എന്ന സ്ഥാനംമൂലമാണ്. തിരുവനന്തപുരത്തും ചുറ്റുമുള്ള 'ഹിന്ദുപ്രജകള്‍' ഇപ്പോഴും കവടിയാര്‍ കൊട്ടാരവാസികളുടെ ഗൃഹനാഥനെ പൊന്നുതമ്പുരാനായി എണ്ണുന്നതിന്റെ പ്രധാന കാരണവും ആ പത്മനാഭബന്ധം തന്നെയാണ്.

ഹാംഗോവര്‍

പത്മനാഭസ്വാമിക്ഷേത്രത്തില്‍ കണക്കെടുത്ത സ്വത്ത് എന്തുചെയ്യണമെന്ന് പറയാനിവിടെ ശ്രമമില്ല. അത് കോടതിയോ സര്‍ക്കാറോ വിശ്വാസികളോ ഒറ്റക്കോ കൂട്ടായോ തീരുമാനിക്കട്ടെ. നിഷ്‌ക്രിയ മൂലധനമായി ഇത്തരം സ്വത്തുക്കള്‍ എത്രകാലമിരിക്കണമെന്നോ ഇവ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് കണ്‍കുളിര്‍ക്കെ കാണാനും ചരിത്രകുതുകികള്‍ക്ക് വിജ്ഞാനതൃഷ്ണ ശമിപ്പിക്കാനും കാഴ്ചവസ്തുവാക്കണമെന്നോ പൂച്ചകളെ കാണിക്കാതെ പൊന്നുരുക്കണമെന്നോ ഒന്നും പറയാന്‍ ഇവിടെ ഉദ്യമിക്കുന്നില്ല. ഒറ്റമുണ്ടും തോളത്തിട്ട തോര്‍ത്തും മാത്രം ആഡംബരമാക്കിയ ഉന്നത ജനസേവകരായ പൊന്നുതിരുമേനിമാര്‍ രക്തം വിയര്‍പ്പാക്കി ഉണ്ടാക്കിയതാണ് ആ സ്വത്തെന്നും അല്ല, കാലാകാലമായി വിശ്വാസികള്‍ പത്മനാഭന് കാണിക്കയര്‍പ്പിച്ചതാണതെന്നും അതുമല്ല, നാട്ടിലെ നികുതിപ്പണവും കളവുമുതലുമെല്ലാംകൂടി ഉരുക്കിയെടുത്ത് സ്വര്‍ണക്കദളിക്കുലകളും കനകകുട്ടകങ്ങളും ആക്കിയതാണെന്നും ഒക്കെയുള്ള തര്‍ക്കങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കാന്‍ ഇവിടെ കഴിയില്ല. പക്ഷേ, എവിടെയൊക്കെയോ നാം മലയാളികളുടെ മനസ്സില്‍ ഇപ്പോഴും ചരിത്രപരംതന്നെയായ ചില ആത്മപ്രശ്‌നങ്ങള്‍ അവശേഷിക്കുന്നുണ്ട്. പത്മനാഭനെ തൊഴാന്‍പോകുന്ന സാധാരണ ഭക്തന്‍മുതല്‍ ഏറ്റവും പുതിയ സാങ്കേതികവിദ്യകൊണ്ട് അന്നം സമ്പാദിക്കുന്ന മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തകര്‍ വരെയുള്ളവര്‍ക്കിടയില്‍ ആ ആത്മസങ്കീര്‍ണത വ്യക്തമാണ്. ആ സങ്കീര്‍ണത നമ്മുടെ വാദങ്ങളിലും പ്രതിവാദങ്ങളിലും മാധ്യമവാര്‍ത്തകളിലും പ്രതിഫലിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

നിത്യേന പത്രംവായിക്കുമ്പോള്‍, ടെലിവിഷന്‍ വാര്‍ത്തകള്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ പത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഏതോ രാജകുടുംബത്തിന്റെ കാര്യവും കേള്‍ക്കുന്നു. കേരളത്തില്‍ ഇന്നും രാജഭരണമുണ്ടോ എന്ന് നാം സംശയിക്കണോ? തൃപ്പൂണിത്തുറയുടെ കാര്യം പറയുമ്പോഴോ രേവതിപ്പട്ടത്താന വാര്‍ത്തകളിലോ നാമീ പ്രയോഗം കാണാറില്ല. നികുതിപ്പണത്തിന്റെ പങ്കുപറ്റി ജീവിക്കുന്ന ഒരു കുടുംബം എപ്രകാരമാണിന്നും കേരളത്തില്‍ രാജകുടുംബമാകുന്നതെന്നറിയില്ല. ഭാഷയില്‍ ഉപയോഗിക്കേണ്ടിവരുന്ന ഒരു സൂചകം (denotation) എന്നതിലുപരി ഗൂഢമായ ഒരുതരം അടിമത്തം ഈ പ്രയോഗത്തില്‍ കാണാതിരിക്കാന്‍ കഴിയില്ല. ഇ.എം.എസ് നമ്പൂതിരിപ്പാടിന്റെ വിപ്ലവതീക്ഷ്ണതയെ അരക്കിട്ടുറപ്പിക്കാന്‍ മാര്‍ക്‌സിസ്റ്റുകള്‍ ഇപ്പോഴും പറയുന്ന കഥ അദ്ദേഹം പൂണൂല്‍ പുല്ലുപോലെ പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞവനാണ് എന്നാണ്. അഥവാ, സാമാന്യേന നാസ്തികരും അതിലേറെ വിപ്ലവകാരികളും എന്ന് സ്വയം വിശ്വസിക്കുന്ന മാര്‍ക്‌സിസ്റ്റുകള്‍ പൂണൂലും അത് പ്രതിനിധാനംചെയ്യുന്ന ബ്രാഹ്മണ്യവും മഹത്തായ കാര്യങ്ങളായിതന്നെ കാണുന്നു. സാമൂഹികവും ചരിത്രപരവുമായ ഈ അടിമത്തംതന്നെയാണ് കവടിയാര്‍ കൊട്ടാരവാസികളെ രാജകുടുംബം എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നതില്‍, അവരിപ്പോഴും പൊന്നുതമ്പുരാന്റെ പിന്മുറക്കാര്‍തന്നെയാണെന്നും തങ്ങളെ ഭരിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് അധികാരമുണ്ടെന്നുമുള്ള മാനസികമായ പ്രജാവികാരം ഇതില്‍ ദര്‍ശിക്കാതെ വയ്യ. ആ അടിമത്തത്തിന്റെ പാരമ്യത്തെ പവിത്രമായിത്തന്നെ കണക്കാക്കുന്ന ചിലര്‍, ഇന്നത്തെ ജനായത്ത ഭരണത്തെക്കാള്‍ എത്രയോ കേമമായിരുന്നു പൊന്നുതിരുമേനിയുടെ കാലം എന്നുവരെ പറഞ്ഞുവെക്കുന്നു. അതിന് ഉപോദ്ബലകമായി, ട്രാന്‍സ്‌പോര്‍ട്ട് കോര്‍പറേഷന്റെ ആവിര്‍ഭാവംപോലുള്ള സംഗതികള്‍ അവര്‍ അതിശയോക്തിപരമായി അവതരിപ്പിക്കുന്നു: അതങ്ങനെ പറയുമ്പോള്‍ത്തന്നെ, പൂര്‍ണത്രയീശന്റെ ക്ഷേത്രസമ്പത്തും അന്തഃപുരത്തിലെ അംഗനമാരുടെ അരഞ്ഞാണംവരെയും ഊരിവിറ്റ് ഷൊര്‍ണൂരില്‍നിന്ന് കൊച്ചിവരെ റെയില്‍ പണിത മറ്റൊരു രാജാവിനെ വേണ്ടവിധം സ്മരിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതാണ് കൊച്ചിയും തിരുവിതാംകൂറും തമ്മിലുള്ള വിശ്വാസം. താത്രിക്കുട്ടിയുടെ സ്മാര്‍ത്തവിചാരകഥകളാണ് ഒരുഭാഗത്ത് സാമൂഹിക പരിണാമത്തിന്റെ ചരിത്രപ്രതീകം. രാമന്‍പിള്ള പാടിപ്പുകഴ്ത്തിയ സുഭദ്രയുടെ ഉപജാപമാണ് മറ്റൊരു ഭാഗത്ത് പരിണാമവിരുദ്ധതയുടെ ഉത്തുംഗചിഹ്നം. വിശ്വാസവും ഭരണവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ പൂര്‍ണത്രയീശനും ശ്രീപത്മനാഭനും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം ഇവിടെയാണ്. വിശ്വാസത്തിനും രാജാധിപത്യത്തിനുമിടയില്‍ വളരെ സമര്‍ഥമായ ബന്ധം ഊട്ടിയെടുക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു എന്നുള്ളത് തിരുവിതാംകൂര്‍ പൊന്നുതമ്പുരാന്മാരുടെ ഒരു വലിയ വിജയംതന്നെയാണ്. രാജഭരണകാലത്ത് പലവിധമായ പീഡകള്‍ക്കെതിരെ നിരന്തരം പ്രതികരിക്കേണ്ടിവന്നിട്ടുള്ളവരുടെ ഇന്നത്തെ നായകനായ വെള്ളാപ്പള്ളി നടേശന്‍വരെ, രാമന്‍പിള്ളയുടെ ചാന്നാന്‍ വേഷധാരിയെപ്പോലെ ''അടിയന്‍ ലച്ചിപ്പോം'' എന്നുപറഞ്ഞ് സ്വത്തുവിഷയത്തില്‍ കൊട്ടാരവാസികള്‍ക്കുവേണ്ടി എടുത്തുചാടിയത് ഇതിനുള്ള ഒരു വലിയ ഉദാഹരണമാണ്.

വിശ്വാസം, അധികാരം

അധികാരവും വിശ്വാസവും ഏതു നാട്ടിലും തോളോടുതോള്‍ചേര്‍ന്ന് പരസ്‌പരപൂരകമായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. അങ്ങനെ മാത്രമേ അധികാരത്തിന് നിലനില്‍ക്കാനാകൂ. ആ പ്രായോഗിക മാമൂലിനെതിരായി പ്രവര്‍ത്തിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച അധികാരസ്ഥാപനങ്ങള്‍ ശൈശവം വിടുംമുമ്പേ തകര്‍ന്നുവീണിട്ടുള്ളതിന് തെളിവാണ് ജോണ്‍പോള്‍ രണ്ടാമന്‍ മാര്‍പാപ്പ എന്ന പേരില്‍ ലോകമറിഞ്ഞ കര്‍ദിനാള്‍ കരോള്‍ വൊയ്റ്റിവയുടെ പോളണ്ടില്‍ കണ്ട കോലാഹലങ്ങള്‍. രാജഭരണവും വിശ്വാസവും ഭാരതത്തില്‍, എല്ലാ നാട്ടുരാജ്യങ്ങളിലും കണ്ടിട്ടുണ്ട്. തിരുവിതാംകൂറില്‍ ഇത് വ്യത്യസ്തമാകാതിരുന്നതില്‍ അതിശയമേതുമില്ല. എന്നാല്‍, ഇവിടെ നാം കാണുന്ന ദുരന്തം, രാജഭരണം ചരിത്രയവനികക്കുള്ളില്‍ മറഞ്ഞുപോയിട്ട് ദശകങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടും പഴയ രാജാക്കന്മാരുടെ പുതിയ പിന്മുറക്കാര്‍ക്ക് പഴയ രാജാക്കന്മാര്‍ ആസ്വദിച്ചിരുന്ന പ്രജാപൂജ ലഭ്യമാകുന്നതില്‍ വിശ്വാസം പ്രയുക്തമാകുന്നു എന്നതാണ്.

ഇതിന്റെ വ്യാപനമാണ് കൊട്ടാരവാസികള്‍ക്കുവേണ്ടി വക്കാലത്തുമായി പല വ്യക്തികളും സംഘടനകളും ചാടിവീണതിനു പിറകിലുള്ളത്. വിശ്വാസലോകത്തെ അധിപന്റെ പ്രതീകമായി ഭൗതികലോകത്തെ അധിപനെ കാണാനുള്ള രാഷ്ട്രീയവും മനഃശാസ്ത്രപരവുമായ അടിമത്തം കൊട്ടാരവാസികള്‍ക്കുവേണ്ടിയുള്ള കുഴലൂത്തിന്റെ രൂപം കൈക്കൊള്ളുന്നത് നാം കണ്ടു. നാഴികക്കു നാല്‍പതുവട്ടം, നഷ്ടപ്പെടുന്ന ജനാധിപത്യമൂല്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് വിലപിക്കുന്നവര്‍തന്നെ പൊന്നുതമ്പുരാന്റെ പിന്മുറക്കാരെ സ്തുതിക്കുകയാണ് ശ്രീപത്മനാഭന്റെ സ്വത്തുപ്രശ്‌നത്തില്‍. ശ്രീപത്മനാഭന്റെ സ്വത്ത് അമ്പലത്തിന്റെ സ്വത്താണ് എന്ന വാദത്തെ അംഗീകരിക്കാം, വിയോജിപ്പുള്ളപ്പോഴും. എന്നാല്‍, അത് നോക്കിനടത്താന്‍ രാജാക്കന്മാരുടെ പിന്മുറക്കാര്‍തന്നെ വേണമെന്ന വാദം വെളിവാക്കുന്നത്, അത്തരക്കാര്‍ ഇപ്പോഴും ആഗ്രഹിക്കുന്നത് അടിമത്തംതന്നെയാണ് എന്നതാണ്.  ''അടിയന്‍ ലച്ചിപ്പോം'' എന്നൊരു ചാന്നാന്റെ വേഷക്കാരനെക്കൊണ്ട് രാമന്‍പിള്ള പറയിച്ചതിനു പിറകില്‍ പക്ഷപാതിത്വ ഭാവനയായിരുന്നിരിക്കാം. എന്നാല്‍, അതേ വാക്യം ഇന്നുരുവിടുന്നവര്‍ ചരിത്രത്തെ പിറകോട്ട് പിടിച്ചുവലിക്കാന്‍ തത്രപ്പെടുന്നവരാണ്.